Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Εκεί ψηλά στα σύννεφα της επιθυμίας


Κάπου άκουσα να λένε πως καλός ταξιδιώτης
δεν είναι αυτός που δεν ξέρει από που ξεκίνησε,
αλλά εκείνος που δεν ξέρει που πηγαίνει.
Γι' αυτό ίσως να μη θεωρηθώ σαν "καλός ταξιδιώτης"
καθώς η αφετηρία μου σε αυτό το ταξίδι ήσουν εσύ.

Από κάπου απέναντι φαίνεται το χέρι τ' ουρανού
σαν μια κιθάρα στην ομίχλη του ονείρου.
Λίγο θέλω να την αγγίξω,
να φτιάξω τις μελωδίες των ματιών σου
που παίζουν μια αλλόκοτη μουσική.

Αν μπορούσα να σ' έχω για μια στιγμή δικιά μου,
θα χάριζα στο χρόνο το ίδιο το νόημα του,
χάνοντας την αίσθηση του.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου.
Έλα εσύ αν θέλεις, αλλά μη μου στερήσεις
αυτό που νομίζω πως αξίζω.

Μη μου στερήσεις αυτή τη βόλτα στ' αστέρια.
Θα σου χαρίζω μόνο ένα από τα άπειρα διαμάντια μου,
τα δάκρυα, καθένα με τη δική του αξία.
Θέλω να σου δείξω το μπαούλο που έχω κλείσει τα όνειρά μου,
θέλω να σου δείξω τις παγίδες που στήνω για τους εφιάλτες,
θέλω να ακούσεις το χτύπο της καρδιάς μου όταν μου μιλάς,
θέλω να δεις τις σκέψεις μου για σένα.

Οι ευχές μου πολλές, οι στόχοι μου κι αυτοί πολλοί.
Αλλά μία είναι η ευχή που κάνω πάντα,
εκεί ψηλά στα σύννεφα της επιθυμίας:
- "Λίγο μαζί της, άφησε με χρόνε..."

Σωπαίνω στην ιδέα του τέλους.
Δεν μου αρέσει να με απορρίπτουν, όμως όταν σκέφτομαι εσένα
δεν κάνω τίποτε άλλο από το να χαίρομαι.

Το πιάνο παίζει.
H μέρα αφήνει το δρομολόγιο της στη νύχτα.
- "Μήπως ξέρεις να μου πεις, που πηγαίνεις, ποιόν θα βρεις;"
Δεν πηγαίνω πουθενά εκτός από ένα μέρος
και δεν βρίσκω κανένα εκτός από ένα.
Πηγαίνω στα όνειρα σου σα λαθρεπιβάτης και βρίσκω εσένα.

Οι επιθυμίες μας διαφορετικές, προφανώς και οι δρόμοι μας.
Αλλά, πίστεψέ με, ούτε στιγμή δεν έπαψα να τους ενώνω
και να δημιουργώ ένα δρόμο που οδηγεί στην αγάπη.

Αν τύχαινε οι δρόμοι μας να συναντηθούν, ίσως να έφευγα.
Αν μου δινόταν η ευκαιρία να σε νιώσω, ίσως να σώπαινα.

Αυτό που θέλω να κάνω είναι να σε πάω αυτή τη βόλτα στ' αστέρια,
εκεί όπου δε θα περνάς άλλες πύλες, δε θα αλλάζεις συναισθήματα,
δε θα χρειάζεται να φθείρεσαι, αλλά θα ζεις για την αγάπη
και θα υπάρχεις μ' αυτήν.

Και τότε θα πάρω πίσω το διαμάντι που σου έδωσα.
Και τότε θα κάνω το χρόνο να σταματήσει.
Και τότε θα ανοίξω το μπαούλο να διώξω τα όνειρα...

Αφού θα είμαι πια μαζί σου...


Ξωτικό-νεραιδόπαρμένος Φαντασιόπληκτος Με Οργιώδης Φαντασία Συγγραφέας,

Copyright 2007

8 σχόλια:

  1. Poly omorfo!!!!Apla...min psaxneis tin agapi...tha erthei ekeini na se brei...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφο και αληθινό, όπως οτιδήποτε βγαίνει μέσα από την καρδιά και έχει σφυρηλατηθεί με πόνο... Είναι γλυκός ο πόνος αυτός, και η αίσθηση του άπιαστου που περιμένεις να αγγίξεις έστω και για μια στιγμή, που θα έχει νόημα όσο όλες οι στιγμές του κόσμου ενωμένες...
    Σου εύχομαι να μην είναι πάντα μοναχική αυτή η βόλτα στα αστέρια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τι όμορφο κείμενο που ήταν αυτό! Πραγματικά βγαλμένο από την ψυχή! Και τόσο μα τόσο αληθινό γιαυτά που λέει!

    Ερρίκος Σμυρναίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ γλυκό και τρυφερό. Είναι υπέροχο να ταξιδεύεις στα αστέρια με οδηγό την αγάπη. Εύχομαι να τη βρεις.
    Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εγω ελπιζω ο παραληπτης αυτου του μυνηματος να το ελαβε το μυνημα! Ειναι πολυ ομορφο λογια...και ναι ειναι βγαλμενα απο την καρδια...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φιλε Efhbos ...ναι ο παραληπτης που επρεπε να το λαβει το ελαβε..και πηρα και μια ωραιοτατη απαντηση.."kalo einai alla to metro adinamo"...τι να κανουμε...ετσι ειναι η ζωη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή