Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Γράμμα δίχως παραλήπτη


Περπατώ, περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ... Στο δάσος της μοναξιάς μου περπατώ... Θεριό αυτή, άκακο αρνάκι ο λύκος μπροστά της, σμίγει το βλέμμα μου με το δικό του στο αντιφέγγισμά της. Περιφέρομαι άσκοπα σε ένα έρημο δάσος. Νύχτωσε ξαφνικά και φοβάμαι... Μεγάλωσα μα δεν κατάλαβα πως μου 'φύγε η ζωή απ τα χέρια.

Μου λείπουν τα παιδικά μου όνειρα και η αθωότητα της ξεγνοιασιάς μου. Μου λείπει το πακέτο τα άφιλτρα Σαντέ του θείου, που με σήκωνε ψηλά στον ουρανό και χάιδευα τα αστέρια. Μου λείπει το μαυρο βελουδένιο ζακετάκι μου, το νυχτολούλουδο στο κηπάκι του σπιτιού να μεθάει τα όνειρα μου. Μου λείπει η μυρωδιά απ’ το δέρμα ενός μωρού. Μου λείπει εκείνη η συμμαθήτρια με τα μαύρα τσιγγάνικα μάτια που είχε όνειρο να γίνει κομμώτρια. Μου λείπει το θρόισμα που έκαναν οι κορυφές απ’ τα κυπαρίσσια και το βουητό της θάλασσας τις χειμωνιάτικες νύχτες. Μου λείπουν τα όνειρα που έκανα και η ζωή που δεν μ’ αφήσανε να ζήσω μα... ξέρεις τι μου λείπει πιο πολύ;

Το παραμύθι! Το παραμύθι πως βρήκαμε μαζί μια όαση, πως φύτεψες ένα ανθάκι στις ρωγμές της πίκρας μου και πως μετά καθίσαμε μαζί σε ένα ξέφωτο να απολαύσουμε τα χρώματα και το άρωμά του. Απόψε θυμήθηκα εκείνο το παιδικό παιχνίδι που παίζαν κάποτε τα παιδιά, το «δαχτυλιδάκι». Ήθελα να κρύψω μέσα στις χούφτες μας εκείνη τη λεξούλα τη μαγική την άπιαστη. «Μαζί» είναι η λεξούλα, μα βιάστηκες να κλείσεις τις χούφτες και η λέξη χάθηκε, χάθηκε μαζί με τα σ’ αγαπώ σου στις μοναξιάς τα μονοπάτια. Ήθελες ένα δρόμο και διάλεξες εκείνον της μοναξιάς και για τους δυο μας.

Πάσσαλοι που πάντα οριοθετούσαν τους ορίζοντες μου, καταπατητές μεταμφιεσμένοι που ξεγλιστρούσαν στις χαραμάδες τις ψυχής μου, κρέμασαν τα σχέδια, τα όνειρα, τα θέλω μου ανάποδα και μου σέρβιραν αποφάσεις που δεν διάλεξα σε φτηνές κονσέρβες μέσα, με απέλασαν μεθοδικά απ την ψυχή μου.

Περπατώ μέσα στο δάσος της μοναξιάς αυτής που διάλεξες και για μένα και τρέχω να σωθώ όχι απ το λύκο, αυτός είναι άκακος, από τον κυνηγό τρέχω να σωθώ, αυτόν φοβάμαι πια. Δεν θα με βρει κανείς ποτέ στις αγορές του κόσμου πια, ούτε σε ξέφωτα, ούτε σε σκοτεινά καταφύγια, ούτε σε φουρτουνιασμένες ακρογιαλιές, ούτε σε ερημικά μονοπάτια, ούτε πια στις άκρες των γκρεμών που φαίνεται πως μ’ άρεσε να βρίσκομαι, ούτε σ’ απομεσήμερα ονείρων, ούτε σε δειλινά ερώτων. Δεν θα με βρει κανείς να σμιλεύω τις μέρες μου πάνω σε έναν βράχο, να ανοίγω μια μικρή λακκούβα στο κορμί του βράχου περιμένοντας να έρθει μια νύχτα ο Θεός να πιει νερό.

Δεν έχω αντοχή να δραπετεύσω απ’ τον φεγγίτη της οδύνης, δεν έχω αντοχή να χαμογελάω κάτω απ τα ερείπια, να ακροβατώ σε μάταιες υποσχέσεις, να ξελιγιάζω τις ελπίδες και τα όνειρα. Δεν έχω αντοχή να περιμένω ότι κατά βάθος ήξερα πάντα πως δεν θα ‘ρθει, δεν έχω αντοχή να με πετάνε κάθε φορά έξω απ’ τη ζωή μου, να περιμένω τα πλοία που αράζουν στα λιμάνια και κανείς ποτέ να μην κατεβαίνει για μένα, τα τρένα να σφυρίζουν πάντα χιλιόμετρα απ’ τον σταθμό μου. Δεν έχω αντοχή να περιμένω τα περιστέρια που ποτέ δεν φέρνουν ένα μήνυμα, δεν έχω αντοχή να κάνω όνειρα που μου τα ξεπουλάνε όσο - όσο στον πρώτο πάγκο του γιουσουρούμ.

Δεν έχω αντοχή να κρυώνω και να μην έχω τίποτα να σκεπαστώ. Ούτε ένα φιλί. Να χτυπάνε πάνω μου οι στιγμές και εγώ να είμαι γυμνος να με βρίσκουν πάντα ακάτεχο και ας έλεγα πάντα… την άλλη φορά θα ξέρω και θα έχω φτιάξει καταφύγιο θα έχω φυλάξει ένα κομματάκι ζεστό πανί για μένα. Δεν έχω αντοχή να ξεκινήσω για άλλα ταξίδια και η άλλη να παίρνει μετεωρολογικά δελτίο, αποσκευές προμήθειες και σωσίβια... και εγώ μόνο το ρίσκο και τιμονιέρη τα τρελά δελφίνια, να γεμίζω τα αμπάρια όνειρα και αν έχει λιακάδα να απλώνω τα δίχτυα της ζωής και αν έχει βροχή να απλώνω την ψυχή στ’ άλμπουρο να ξεπλυθεί...

Κουράστηκα... θα μείνω κάτω απ τα κλαδιά του Ευκάλυπτου του Μοναχικού του Απόμακρου που σηκώνει στα κλαδιά του όλη τη λύπη του κόσμου θα κρεμάσω και εγώ τη δική μου να της δώσει ο αγέρας μορφή και σχήμα... Ξέρω πως θα είναι η μορφή η δική σου, μα θα το αφήσω να το κάνει ο άνεμος γιατί ούτε αυτό δεν έχω αντοχή να κάνω πια.


Ξωτικό-νεραιδόπαρμένος Φαντασιόπληκτος Με Οργιώδης Φαντασία Συγγραφέας,

Copyright 2007

10 σχόλια:

  1. Αν αυτό αποτελεί κάποιας μορφής παρηγοριά, δεν είσαι ο μόνος που νιώθει έτσι! Πολλά συγχαρητήρια για το συγκλονιστικό αυτό κείμενο!

    Ερρίκος Σμυρναίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φιλε Ερικ, Σε ευχαριστω πολυ για τα λογια σου, αυτο εχει γραφτει σε μια δυσκολη εποχη για μενα (οπως πολλα αλλα που θα ακολουθησουν), την οποια κατασταση εσυ γνωριζεις αρκετα αφου μαλιστα μου ειχες αφιερωσει κι ολας ενα κειμενο σου το "ΌΤΑΝ ΗΡΘΕ ΤΟ ΝΗΣΙ". Ισως να νιωθουν και αλλοι ετσι, ισως οχι, το μονο σιγουρο ειναι οτι εαν μεσα απο τις οποιες καταθεσεις ψυχης δημοσιευω μπορει να βοηθησω με καποιο τροπο εστω και εναν απο οσους τα διαβαζουν, τοτε αυτο μου δινει δυναμη και κινητρο ωστε να γραφω και αλλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. einai poli kalo - fobero tha epelega kalytera...mas deinei ti aisthanomaste k ti de niothoume pia sthn epoxi poy zoyme....antikatoptrizei ti xanoume oi anthropoi kathimerina kai pos oloena k pio poli apomakrynomaste apo ti pragmatiki eytyxia,apo mikra pragmatakia poy mas edinan noima...tora ol einai peza kai xoris noima polles fores kanoyme kati apla gia na fanoyme kai na poyme pos to kaname...eiai krima..giati arage na ginete olo ayto?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε όλοι μας, προνομιούχοι και μη, πέσει θύματα ενός περίπλοκου μηχανισμού χειραγώγησης που μας σκοτώνει σιγά-σιγά, ή τουλάχιστον που καταστρέφει αυτά τα στοιχεία του ψυχισμού μας που μας κάνουν ανθρώπους. Αλλά όσο γράφονται κείμενα σαν κι αυτό, νομίζω ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα!

    Ερρίκος Σμυρναίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μου λείπει η αγάπη θες να πεις
    γιατί δεν το εκφράζεις;
    Άνοιξε την ψυχη σου,αφέσου ελεύθερος κι όλα κάποια στιγμή θα βρουν το δρόμο τους...Άλλωστε η αληθιnή αγάπη έρχεται μια φορά στη ζωή..Αρκεί να την εκτιμήσεις και να την κρατήσεις όσο πιο γλυκά μπορείς στην αγκαλιά σου...Απλά συγχαρητήρια Στεφ γι` αυτό που είσαι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Με ψυχοπλακωσες παλι............................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιατι παραειναι παραστικα αυτα που γραφεις...Οταν εχει σχεση με αισ8ηματα ολα γινονται πιο προσωπικα μεσα τις απο εμπειριες του κα8ε αναγνωστη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συγνωμη βρε Θαλεια..δεν ειχα τετοια προθεση..εγω απλα γραφω οτι νιωθω εγω για μενα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή