Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ


1

Αλλο ενα βραδυ…αλλο ενα ιδιο ανατριχιαστικο βραδυ απο εκεινα που ερχονται σαρκαστικα …για να επαληθευσουν ολα αυτα που ακουγονται για το προσωπο της απο την ημερα που γεννηθηκε…οποια και αν ηταν αυτη η ημερα που δεν θυμοταν...αλλο ενα βραδυ που φαινεται να την καλει να βγει εξω και να ακολουθησει το γνωριμο πια μονοπατι που θα την οδηγησει στο φαραγγι. Μια ακομα επαναληψη αυτης της σχεδον εξαναγκαστικης διαδρομης ..αναμεσα στα αιωνοβια ..ισως και υποπτα πυκνα δεντρα με τον ανεμο να χαρασει το προσωπο της σαν χιλιαδες αρπακτικα νυχια .. ετοιμα να την αρπαξουν και να την κρατησουν δεσμια τους.. εκει για παντα...

Ωστοσο όμως «Εκεινη» νιωθει διαφορετικα...εκεινη δεν νιωθει τον τρομο που κατακλυζει τους συγχωριανους της καθε τετοια νυχτα..δεν νιωθει να την απωθει το αρχεγονο δασος..ο βαλτος ή «Το Φαραγγι»..γιατι απλα εκεινη την καλουν…αυτος ειναι και ο λογος που οι γυρω της απωθουνται απο εκεινη...

Απο την πρωτη στιγμη που καταλαβε τον εαυτο της, εισεπραττε την απεχθεια και την αποστροφη απο τους παντες γυρω της. Με τα χρονια εμαθε να συμβιβαζεται με το γεγονος, αλλα ποτε δεν κατορθωσε να λυσει την απορια της…την απορια του τι τοσο τρομερο ειχε σχεση μαζι της..το οποιο ηταν αρκετο για να εχει την αντιμετωση αυτη…τι θα ηταν ικανο να την κανει να θεωρηται μιασμα για το χωριο…

Κανεις δεν δεχοταν να μιλησει μαζι της. Κανεις δεν της ελεγε απο που ηρθε,ποιοι ηταν οι γονεις της,γιατι την αφησαν και εφυγαν,ποια ηταν η καταγωγη της…οι Προγονοι της. Η μονη της συντροφια ηταν οι πανταχου παροντες "συνοδοι" της…ετσι αποκαλουσαν παντα τους εαυτους τους. Εκεινη ομως προτιμουσε να χρησιμοποιει τα ονοματα τους: Τζεικομπ και Μαρτιν. Η χρηση των ονοματων της χαριζε μια ζεστασια και μια οικιοτητα οπου για εκεινη εμοιαζε με μονακριβη πολυτελεια. Κανεις δεν της απευθυνοταν με το ονομα της..ουτε καν με το ονομα που της ειχαν δωσει στο χωριο οταν δεν αναφερονταν σε εκεινη με την λεξη "αυτη". Της αρεσε το "Βικτωρια".. της φανταζε ως ένα πολυ γλυκο ονομα, αν και οι "συνοδοι" της εξαγριωνονταν και γινονταν εξαλλοι οταν ακουγαν καποιον να την αποκαλει με αυτο το ονομα, γιατι απλα δεν ηταν το πραγματικο της ονομα ...

Οταν τους ρωτουσε γιατι αντιδρουσαν ετσι,της απαντουσαν ξανα και ξανα πως αυτο δεν ηταν το αληθινο της ονομα και πως αυτη η προσφωνηση,με αυτο το πεζο ονομα,ηταν προσβολη για εκεινη. Εκεινοι την αποκαλουσαν "Κυρια". Οοσες φορες και να τους εκλιπαρουσε να της πουν πιο ηταν το Πραγματικο της ονομα,της απαντουσαν πως δεν ηταν αξιοι ουτε καν να το προφερουν...


Αυτο δεν μπορουσε ποτε να το καταλαβει.και στις οποιες ερωτησεις της που αφορουσαν την καταγωγη της και τις ριζες της, η απαντηση ηταν παρομοια και το μονο που της ελεγαν ηταν πως οι δυο τους ηταν οι "συνοδοι" της, ορισμενοι απο τους γονεις της να την ακολουθουν και να την προστατευουν παντα. Αυτος ηταν ο σκοπος της υπαρξης τους και οχι να της πουν οτιδηποτε. Οτι ηταν να μαθει,θα το ανακαλυπτε μονη της,γιατι μονο εκεινη ειχε το δικαιωμα να ξερει και να αναφερεται σε αυτα τα θεματα.

Οσο μεγαλωνε,τοσο μεγαλωνε και η απεχθεια των χωρικων απεναντι της. Η εξωτερικη της εμφανηση και η περισση ομορφια της δεν ηταν αρκετη για να την αποδεχτουν στην κοινωτητα τους. Οι γλυκοι και ευγενικοι της τροποι αντιμετωπιζονταν με καχυποψια και αποστροφη και την αναγκαζαν να παραμενει στο ερημικο σπιτι στην ακρη του οικισμου,στα ορια με το αρχαιο δασος,στο οποιο δεν επαυαν να της θυμιζουν οι "συνοδοι" της πως εκει ανηκε και ανηκει…

Ειδικα οταν ερχονταν οι νυχτες,σαν την αποψινη,οι νυχτες που ηταν πλημμυρισμενες απο το "Καλεσμα" οπως το ελεγαν οι χωρικοι. Τοτε ηταν που δεν ηθελε κανενας να την δει καν μπροστα του…ενω συνηθως την αντιμετωπιζαν υποτιμητικα και σχεδον εχθρικα τις περισσοτερες φορες. Τα βραδια σαν και το αποψινο το βλεμμα τους γεμιζε με εναν ανειπωτο τρομο. Με τον τρομο πως κατι θα αλλαξει και θα κληθουν να πληρωσουν για τον τροπο που την αντιμετωπιζαν.

Και για εκεινη ηταν περιεργες εκεινες οι νυχτες .. ευχαριστα περιεργες ομως. Δεν καταλαβαινε καθολου τον φοβο των συγχωριανων της γιατι εκεινη εβγαινε εξω και αφηνε τα βηματα της να την παρασυρουν περα απο το βαλτο…στο αγαπημενο της Φαραγγι.

2


Ο ανεμος αντηχουσε στ'αφτια της σαν ενα σμαρι αλλοκοσμων λαρυγγισμων…σαν ενα ακατασχετο συνοθυλλευμα απο εξωκοσμικες ανασες βγαλμενες απο μυριαδες λαιμους οπου ενιωθε πως εκρυβαν ενα νοημα προορισμενο μονο για εκεινη. Ομως δεν ηταν ακομα σε θεση να καταλαβει ποιο ηταν αυτο το μυστηριακο μηνυμα που ειχε σαν μοναδικο αποδεκτη εκεινη... Μολις κατηφοριζε το Φαραγγι και εφτανε στο χωρο με τις διασπαρτες, ριγμενες κολωνες, ενιωθε οτι εφτανε στο τερμα της διαδρομης. Αφουγκραζονταν για αρκετη ωρα τον ανεμο και μετα καθοταν στην πετρινη πεζουλα και εκλεινε τα ματια και τοτε ο αερας επαυε μονομιας λες και η ιδια η φυση κρατουσε την ανασα της για καποιο αδιευκρινιστο λογο. Τοτε την κατεκλυζε μια ανειπωτη,σχεδον νεκρικη γαληνη και για μια φορα στην ζωη της ενιωθε πως ανηκει καπου. Αφηνονταν να ξαπλωσει στην αναγλυφη πια,απο τα βρυα πεζουλα και αφηνονταν να βυθιστει η συνειδηση της σε εναν πρωτογνωρο ακατανικητο λυθαργο.

Η αποψινη νυχτα ομως εμελλε να της φανερωσει κατι διαφορετικο.Μεσα σε αυτην την αρχεγονη ναρκη στην οποια ενιωθε γνωριμα να βυθιζεται ..στο βαθος του μυαλου της αρχισαν να σχηματιζονται εικονες θολες και ακατασχετες στην αρχη … μα στην συνεχεια πηραν την ξεκαθαρη μορφη ενος συμβολου.. ενα.αγνωστο σε εκεινη ουσιαστικα συμβολο …μα παραλληλα τοσο οικειο...

Συνεχισε να ονειρευεται και να βλεπει τον εαυτο της να σκαβει με τα γυμνα της χερια στη βαση της μονης ορθιας κολωνας με μια αγωνια και μανια που ομοια της δεν ειχε ξανανιωσει. Οταν καταφερε να βρει το αντικειμενο που φανηκε πως εψαχνε εξ' αρχης ..ενα μενταγιον απο καποιο παραξενο υλικο … οπου πανω του ηταν χαραγμενο το συμβολο που ειδε στην αρχη του ονειρου της και τοτε ολα σκοτεινιασαν και ξαναβυθιστηκε σε εναν λυθαργο χωρις ονειρα...

Λιγα μετρα πιο 'κει ακουστηκαν οι εξτασιασμενοι ψιθυροι των "συνοδων".


-Το βρηκε!βρηκε το συμβολο!για πρωτη φορα θυμηθηκε...


-Αρχισε να θυμαται...πλησιαζει ο καιρος που θα καταλαβει.και θα Ξυπνησει. Θα ειναι Ετοιμη! Επιτελους...τοτε θα ειναι η σωστη Ωρα να Εμφανιστει!

Βγηκαν απο τις σκιες και πλησιασαν το κοιμησμενο σωμα της. Ο Μαρτιν την σηκωσε στα χερια του και την μετεφεραν παλι πισω στο σπιτι ψιθυριζοντας ξανα και ξανα τα Λογια...

3

Το βλεμμα της εμενε καρφωμενο πανω στο αντικειμενο που κρατουσε σφιχτα στα χερια της. Ειχαν περασει δυο ημερες απο εκεινο το βραδυ και εκεινο το παραξενο ονειρο που ηρθε να ταραξει την γαληνη της. Ηταν τοσα τα ερωτηματικα που την βασανιζαν ηδη και τωρα ειχε προστεθει και αυτο. Ηταν ενα ονειρο .. ηταν σιγουρη γι' αυτό … ηταν ενα ονειρο…τοτε πως στην ευχη ηταν δυνατον να βρισκεται αυτο το αντικειμενο αυτην την στιγμη στο χερι της;

Το πρωτο πραγμα που ρωτησε τον Τζεικομπ και τον Μαρτιν την στιγμη που ανοιξε τα ματια της ηταν πως γυρισε σπιτι. Ολες τις αλλες φορες θυμοταν να ερχονται και να την ξυπνανε για να γυρισουν μαζι σπιτι. Αυτην τη φορα δεν θυμοταν απολυτως τιποτα. Εκεινοι τις χαμογελασαν και της ειπαν απλα πως την βρηκαν κοιμησμενη και λυπηθηκαν να την ξυπνησουν. Κατι ομως μεσα της…της ελεγε πως τις εκρυβαν κατι … πως δεν της ελεγαν ολη την αληθεια.μεχρι που ηρθε ο Μαρτιν με ενα καλογυαλισμενο μενταγιον τυλιγμενο σε ενα πανι και της το εδωσε…

- Κοιταξτε Κυρια.την στιγμη που ηρθαμε να σας βρουμε στο πλαι σας ειχατε αυτο το μενταγιον. Ειναι απιστευτη τυχη που το βρηκατε μεσα στα σκοταδια και τα αγριοχορτα .. μετα απο τοσα χρονια.πιστευαμε πως εχει χαθει για παντα!

Το βλεμμα της αμεσως μαγνητιστηκε απο το αντικειμενο και προσπαθησε απελπισμενα να βαλει τις σκεψεις της σε μια σειρα. Μα αυτο το συμβολο που ηταν χαραγμενο επανω .. αυτος ο σπειροειδης σχηματισμος ... ηταν τοσο οικειος…ηταν στο ονειρο της…ηταν το μενταγιον που ειχε δει πως ξεθαβε στο ονειρο της….

-Μαρτιν,πες μου αμεσως..πως βρεθηκε στα χερια σου αυτο; Πως βρεθηκε γενικα; Πειτε μου αμεσως τι εγινε χτες το βραδυ γιατι αλλιως....

Τα λογια της κοπηκαν αποτομα απο ενα δυνατο τρανταγμα που συνταραξε το σπιτι σαν σεισμος. Οι τοιχοι αρχισαν να παλλονται, και πολλα πραγματα αρχισαν να πεφτουν στο πατωμα οπου γινανε κομματια και τοτε ενα εντονο φως σαν αστραπη πλημμυρισε για δευτερολεπτα ολοκληρο το δωματιο.


Οι "συνοδοι" εμειναν αναυδοι να την κοιταζουν… και για πρωτη φορα διεκρυνε στα ματια τους εναν ανυπερβλητο τρομο…

-Τι ηταν αυτο; Τι συνεβη;


Και η ιδια ηταν σαστισμενη αλλα δεν μπορουσε να καταλαβει τον λογο για τον οποιο οι αλλοι δυο ηταν τοσο αναστατωμενοι. Εδειχναν για πρωτη φορα στη ζωη της πως ηθελαν οσο τιποτα να την αποφυγουν…οπως ακριβως και οι κατοικοι του υπολοιπου χωριου. Δεν ηταν ομως σε θεση να κατσει να σκεφτει και αυτό. Ισως τρομαξαν απο το μεγεθος του ξαφνικου σεισμου. Ποιος ξερει;

Γυρισε και τους κοιταξε οσο πιο γλυκα μπορουσε,προσπαθωντας να καθησυχασει τους φοβους τους και προσθεσε:


-Πηγαινετε σας παρακαλω στο χωριο. Ειδα πως εχουν τελειωσει πολλα πραγματα. Ππερα απο αυτο θα ηθελα να ξεκουραστω και να μεινω λιγο μονη μου. Συγνωμη που σας φωναξα προηγουμενως...

Ο Τζεικομπ γονατισε μπροστα της και αρχισε να της φιλαει τα χερια, γεματος ευγνωμοσυνη προσπαθωντας να πνιξει τους λυγμους του και να κρυψει την ταραχη του ενω ο Μαρτιν ειχε μεινει καρφωμενος στην θεση του, μην μποροντας να παρει το βλεμμα του απο το φυλαχτο που φωσφοριζε εστω και αχνα ακομα...

4

Την βρηκαν να κοιμαται βαθια και αναστεναξαν με αγαλλιαση.

-Το ξεραμε οτι θα ερχοταν αυτη η στιγμη. Δεν πρεπει να την κανουμε να ενοχληται. Ξερουμε πιο θα ειναι το αποτελεσμα και δεν θα το κανει η ιδια .. δεν παυει να εχει μεγαλωσει μαζι μας .. δεν θα παψει να μας νιωθει κοντα της. Παντα μεσα της θα συνεχισει .. εστω και ενα τμημα της να ειναι...

-Παψε τον εκοψε ο Μαρτιν. Παψε επιτελους. Σταματα να την αντιμετωπιζεις λες και ειναι ενας απλος ανθρωπος. Ξερουμε καλα και οι δυο τα γεγονοτα του παρελθοντος. Ξεχνας ποιοι ειναι οι γονεις της; Οι Πραγματικοι της γονεις;

Εμειναν να την κοιταζουν απο το παραθυρο μην ξεροντας για πρωτη φορα τι να κανουν. Νιωθοντας για πρωτη φορα τεραστιο το βαρος στις πλατες τους. Για πρωτη φορα αισθανθηκαν το Τρομο μπροστα της…τον Τρομο του ποια πραγματικα ηταν.

-Πλησιαζει ο καιρος που θα γινει η Αλλαγη. Το ξεραμε καλα.οταν θα αρχισει να θυμαται .. οταν θα εβρισκε το φυλαχτο...τοσα χρονια το ψαχναμε και ηταν αδυνατον να το βρουμε. Εκεινη το βρηκε .. το βρηκε στον υπνο της. Αρα...ειναι αληθεια…λειτουργησαν όλα. Εκεινο το βραδυ … ολα λειτουργησαν!

Τα λογια του Τζεικομπ,εβγαιναν σαν ενας πνιχτος χειμαρρος ετοιμος να παρασυρει το μυαλο του σε μονοπατια που καταβαθος φοβοταν να βρεθει.


Παντα ηξερε οτι ειχαν πετυχει αυτο που προσπαθουσαν. Εκεινη η νυχτα στα ερειπια του φαραγγιου ειχαν προφερει τα Λογια και ηταν η καταλληλη στιγμη καθως υπηρχαν ολες οι προυποθεσεις…και η Μαργκαρετ εμελλε να ειναι εκεινη που θα την εφερνε στον κοσμο….τι ειρωνια…τους ειχε ζητησει αργοτερα…εννεα μηνες μετα …να προσεχουν το παιδι της…χωρις να εχει ακομα και εκεινη ιδεα...

Μονο που στο χωριο ειχαν καταλαβει.ειχαν καταλαβει οτι κατι σκοτεινο κρυβονταν σε ολη την ιστορια. Ο θανατος του Μαρκ .. η εγκυμοσυνη της Μαργκαρετ .. οι φωτιες στο δασος..οι ασταματητες φωνες εκεινου του παλιο-γερου που δεν επαυε ποτε να ουρλιαζει πως αφησαν ελευθερο το Κακο να σεργιανιζει στον κοσμο μας. Μετα την Γεννηση .. δεν ξαναμιλησε ποτε. Δεν ειπε ουτε μια λεξη … ακομα και σημερα…στεκει βουβος…να παρακολουθει την Κυρα τους καθε φορα που αποφασιζε να περασει απο το χωριο. Παρα την χλευη και τα αρνητικα σχολια ο Γερος εμενε να την κοιταζει .. με ενα αγερωχο υφος παρατηρητη… που περιμενει την καταλληλη στιγμη να επεμβει. Εμενε ομως μουγγος και αδυναμος .. σαν η ιδια του η γνωση να ηταν ο λογος που εχασε την φωνη του.

5



Την ειδαν ξαφνικα να ανοιγει τα ματια της και να ψελλιζει καποιες λεξεις. Δεν χρειαστηκε να τις ακουσουν. Ηξεραν ποιες είναι...τις ειχαν επικαλεστει και οι ιδιοι τοσες φορες. Ενιωσαν τον ιδρωτα να κυλα στους κροταφους τους ελπιζωντας πως εκεινοι θα γλυτωναν απο το μενος Του οταν Εκεινος θα επεστρεφε. Τον ειχαν υπηρετησει σωστα.

Δεν μπορουσε ουτε μια στιγμη να καταλαβει τι ηταν αυτο που της συνεβαινε. Ειχαν ερθει τα πανω κατω μεσα σε λιγες στιγμες…τα ερωτηματα τωρα πια ηταν αβασταχτα καθως δεν ηταν μονο οι απαντησεις στις ερωτησεις οσων αφορα την καταγωγη της που την βασανιζαν αμειλικτα…δεν ηταν η ευλογη απορια της για την απεχθεια που εισεπραττε απο τους παντες γυρω της...τωρα ειχε προστεθει και η απορια που παλιοτερα δεν την βασανιζε.

Αυτο που ειχε υπαρξει στο παρελθον το καταφυγιο της…τωρα ακομα και αυτο την γεμιζε ερωτηματικα…δεν ειχε ποτε την απορια τι την τραβουσε να περιδιαβαινει καποιες νυχτες στο Φαραγγι. Θεωρουσε πως η αγρια ομορφια του τοπιου .. οι ξεχασμενες γκρεμισμενες κολωνες του παναρχαιου λαου … ολη η χαοτικη ατμοσφαιρα που επικρατουσε στο δασος και στον μουντο βαλτο, πως την τραβουσε και την εκανε να νιωθει οικεια γιατι ηταν και εκεινη σαν αυτο το μερος .. μονη .. διαφορετικη .. και οι παντες ηθελαν να μενουν μακρια και απο εκεινη και απο αυτο το μερος. Δεν ειχε σκεφτει ποτε πως θα μπορουσε να υπαρχει μια αλλου ειδους συνδεση του εαυτου της με το Φαραγγι. Πιστευε πως την ειχαν αφησει να κινηται ελευθερα εκει γιατι ηταν μακρια απο το χωριο… και κανενας δεν την ηθελε να γυρναει κοντα στα σπιτια…τωρα ομως...

6



Τι ηταν αυτο το φυλαχτο; Πως ηταν δυνατον αυτο που ονειρευτηκε να ειχε συμβει στ'αληθεια; Τι σημαινε αραγε; Δεν μπορουσε να μεινει αλλο με σταυρωμενα τα χερια .. επρεπε να βρει απαντησεις. Απαντησεις που κανενας στο χωριο ομως δεν θα ηταν προθυμος να της δωσει. μα ουτε και οι αινιγματικοι πλεον "συνοδοι" της. Εδειχναν για εναν ακομα μυστηριο λογο να την φοβουνται...

Ντυθηκε αμεσως και αγνοωντας τα παρακαλια και των δυο να μην φυγει απο το σπιτι και αφου τους απαγορεψε να την ακολουθησουν αυτην την φορα εφυγε και κατευθυνθηκε τρεχοντας προς το Φαραγγι. Σπανια ειχε παει εκει την ημερα .. ηταν τοσο διαφορετικα απ'οτι τις νυχτες...διατηρουσε ομως ακομα και κατω απο το φως του ηλιου αυτην την μυστηριακη ατμοσφαιρα. Μπορουσε να διακρινει καλυτερα την μεγαλη ηλικια των δεντρων με τις βαθειες κουφαλες που ομως δεν φαινονταν να κατοικουνται απο κανενος ειδους ζωο. Τοτε σαν κεραυνος χτυπησε και αυτη η σκεψη το μυαλο της...απο ενα σημειο και μετα οσο προχωρουσε κανεις δεν υπηρχε στον χωρο,υπηρχε παντελης ελλειψη ζωης. Λες και η ιδια η φυση δεν δεχοταν αυτο το σημειο σαν τμημα της επικρατειας της.Δεν το ειχε παρατηρησει ποτε ως τωρα..μα αυτην την στιγμη δεν ειχε πια καμια αμφιβολια πως καποιο μυστικο…καποιο μιαρο μυστικο της κρατουσαν κρυμμενο εδω και τοσα χρονια...

Εφτασε ζααλισμενη στο Φαραγγι και κοιταξε τις πεσμενες μαρμαρινες κολωνες να μοιαζουν σαν κοκκαλα που εχει ξεβρασει μια αφρισμενη θαλασσα σε καποια ακτη. Η αισθηση πως κατι περιεργο,κατι σκοτεινο ειχε σχεση με το ατομο της αρχισε να την κατακλυζει. Ειδε το σημειο που ειχε ανοιξει την λακουβα με τα ιδια της τα χερια, σε μια κριση -ποιος ξερει;- ισως ονειροβασιας και ανατριχιασε…τι της συνεβαινε;

7



-Αρχισε λοιπον…Αρχισες να θυμασαι…

Η φωνη πισω της την εκανε να αναπηδησει. Γυρισε και κοιταξε σαστισμενη τον Γερο απο το χωριο να την κοιταει με ενα περιεργο βλεμμα…αναμεικτο με περιφρονηση και καποια δειγματα οικτου…

-Μιλατε! Πρωτη φορα σας ακουω και μιλατε! Και πρωτη φορα που σας βλεπω εδώ…νομιζα πως κανεις απο το χωριο δεν παταει το ποδι του εδώ …λες και το μερος ειναι καταραμενο.

Καγχασε για μια στιγμη και υστερα ακουμπησε πανω σε μια απο της κολωνες κοιταζοντας την.

-Πραγματι λοιπον δεν ξερεις. Πως ειναι δυνατον; Δεν μπορω να φανταστω πως ειναι δυνατον να εχει μεινει κατι ανθρωπινο μεσα σου… ειδικα τωρα πια που εχει αρχισει το Ξυπνημα σου; Πως μπορει να εχει μεινει εστω και μια σταλα καλοσυνης μεσα σου; Δεν γεννηθηκες με αυτον τον σκοπο..δεν εγινε η συλληψη σου γι' αυτο το λογο...

Τον ακουγε σαν μαγεμενη και δεν μπορουσε να αντιδρασει. Της ελεγε πως δεν ηταν ανθρωπινη..οτι ειναι φτιαγμενη για το «Κακο»; Οτι γεννηθηκε για καποιο λογο;

-Σας παρακαλω, μιληστε μου εστω εσεις. Ολοι στο χωριο παντα με απεφευγαν λες και ημουν καποιου ειδους καταρα που θα μαστιζε το χωριο τους. Ο Τζεικομπ και ο Μαρτιν ηταν παντα διπλα μου, με προσεχαν και με φροντιζαν αλλα ποτε δεν μου απαντουσαν σε τιποτα. Ποιοι ειναι οι γονεις μου; Γιατι εφυγαν και με αφησαν; Τι μου συμβαινει αυτες τις μερες; Ποια ειμαι;

Η φωνη της σχεδον ετρεμε και ενιωσε ξανα αυτο το τρανταγμα στην γη κατω απο τα ποδια της. Ενιωθε θυμο…οργη…ενιωθε ολη της την υπαρξη να παλλεται και την θερμοκρασια του σωματος της να ανεβαινει. Ειδε τοτε το φυλαχτο να ταλαντευεται στο στηθος της σαν να εχει δικη του βουληση…ενα φωσφορουχο φως το ειχε τυλιξει και τοτε διεκρινε και εναν αμυδρο φωτισμο να περιβαλλει και το δικο της κορμι…

-Οχι ποια εισαι…αλλα ΤΙ εισαι…ειπε απαλα ο γεροντας...

8

Ακουγε την ιστορια του παρελθοντος της..λες και αφορουσε καποια αλλη και οχι εκεινη. Δεν μπορουσε να ειναι δυνατον.. να ειναι αυτη η ιστορια της δικης της ζωης..δεν θυμοταν τιποτα απο ολα αυτά..δεν ενιωθε ετσι μεσα της..δεν μπορει να ηταν εκεινη «Αυτή» που υπονοουσε ο γεροντας...

-Ημασταν ενα χωριο σαν ολα τα αλλα .. ηρεμο και γαληνιο.Δεν ειχαμε ποτε προβληματα..μεχρι την ημερα που εμφανιστηκε εκεινος. Στην αρχη δεν μπορουσες να πεις οτι ειχε κατι περιεργο πανω του. Ειχε ύφος και συμπεριφορα λογιου ανθρωπου. Αγορασε το παλιο σπιτι που μενεις και μαζι με τους υπηρετες του, τον Τζεικομπ και τον Μαρτιν, το ανακαινησαν..το εφτιαξαν και αφομειωθηκαν στο χωριο μας.

- Για ενα μεγαλο χρονικο διαστημα,δεν ενοχλουσαν κανεναν. Ο Τρεβορ ηταν αρκετα κλειστος σαν χαρακτηρας αλλα αυτο δεν μπορουσε κανεις να το προσαψει σαν κατι ενοχοποιητικο η ενοχλητικο. Αυτο που αρχισε να ενοχλει τους κατοικους της κοινωνιας μας και μας θορυβησε ηταν οταν αρχισαν οι περιπατοι του με τους υπηρετες του στο δασος. Θυμομασταν ολοι απο τους δικους μας ιστοριες για αυτα τα χαλασματα εδω, αλλα δεν διναμε σημασια. Για εμας ηταν ενα παραμυθι που λεγαμε στα παιδια μας για να φοβουνται να πλησιασουν το δασος και χαθουν ή χτυπησουν. Ο Τρεβορ ομως μας εκανε να σκεφτουμε ομως πως ουτε η αφιξη του ηταν τυχαια μα και ουτε οτι οι ιστοριες ηταν απλα παραμυθια.

- Παραλληλα με τις βολτες του στο δασος.. αρχισαν και οι εξαφανισεις. Στην αρχη αρχισαν να χανονται τα ζωα απο το δασος σαν κατι να τα εδιωχνε μακρια .. σαν καποια δυναμη να τα εκανε να φοβουνται να ζησουν εκει πια. Μετα ξεκινησαν οι μικροσεισμοι που εκαναν το Φαραγγι να σειεται. Αρχισαν ολοι λοιπον να θυμουνται τις ιστοριες οτι στιν μακρινη αρχαιοτητα το Φαραγγι ηταν τοπος λατρειας αποκοσμων πλασματων και ειδικοτερα του Αχραμεχ και της στρατιας των Δαιμονων του...

Τα ματια της ειχαν καρφωθει ορθανοιχτα και κοιτουσαν τον γερο σαν να προσπαθουσε να πιαστει απο καποιο απο τα λεγομενα του που να την κανει να καταλαβει,πως κατα καποιο λαθος ειχε μπλεχτει ο εαυτος της σε καποιου ειδους δυσειδαιμονια και πως τωρα πια μετα απο αυτην την κουβεντα,η φημη της θα μπορουσε να αποκατασταθει και επιτελους να βρει λιγη ηρεμια.

Μα ηταν ματαιο. Οσο η αφηγηση του γερου συνεχιζοταν, τοσο πιο εντονες ηταν οι υπονοιες που φωλιαζαν και την εσφιγγαν σαν μεγγενη.

-Οι εξαφανισεις αρχισαν μετα να παιρνουν και πιο μακαβρια τροπη. Αρχιζαν να εξαφανιζονται παιδια κοντα στα ορια με το δασος. Ολοι τοτε αρχισαν να κατηγορουν τον Τρεβορ πως εκεινος κρυβεται πισω απο ολα αυτα. Κανεις δεν ειχε μπει στο σπιτι του, παρα μονο εκεινος και οι τοσο πιστοι "συνοδοι" σου…τοτε ηταν οι δικοι του συνοδοι…

Η καρδια της αρχισε να χτυπαει δυνατα και το κορμι της να τρεμει. Για αλλη μια φορα το Φαραγγι συνταραχτηκε απο μια δονηση..μα αυτη την φορα δεν εδειξε κανεις απο τους δυο να δινει καποια σημασια.

-Μια ομαδα απο εμας,συμπεριλαμβανομενου και του εαυτου μου,πηγαμε στο σπιτι του και απαιτησαμε να μπουμε μεσα,να δουμε αν εκρυβε τα παιδια εκει,ειτε ζωντανα,ειτε νεκρα. Με μεγαλη απροθυμια μας αφησε να μπουμε για να ανακαλυψουμε πως μεσα στο αδειο κατα τα αλλα σπιτι,υπηρχαν παντου ραφια με αμετρητους τομους και διαφορα εργαλεια που στα ματια μας εμοιαζαν με εργαλεια καποιου γιατρου. Δεν ειχαμε την παραμικρη ιδεα. ψαξαμε στο σπιτι, στον κηπο, παντου,..μως πουθενα δεν υπηρχε ουτε ιχνος απο τα παιδια. Ετσι για αρχη, νομισαμε, θελαμε να πιστεψουμε πως τα παιδια χαθηκαν ή σκοτωθηκαν στο δασος ή στο βαλτο και δεν θα τα βρισκαμε ποτε...

-Ολα τα περιεργα καταλαγιασαν για μια περιοδο και τοτε αρχισαμε να βλεπουμε τον Τρεβορ να κανει εμφανισεις ολο και πιο συχνα στο χωριο μας. Σκεφτηκαμε πως αποφασισε να γινει πιο κοινωνικος ωστε να μην ξαναθεωρηθει υποπτος για κατι. Μας φανηκε λογικη μια τετοια κινηση. Τοτε ειναι που αρχισε να κανει παρεα με την Μαργκαρετ…την μητερα που σε γεννησε…

Ακουγε τα λογια να βγαινουν απο το στομα του και δεν ηθελε να τα πιστεψει. Ολα αρχισαν να την οδηγουν σταδιακα σε ενα απεχθες συμπερασμα..ομως γιατι εκεινη δεν ενιωθε...; Όχι ..τις τελευταιες μερες ενιωθε...

-Αρχισαν να την βλεπουν να πηγαινει ολο και πιο συχνα στο σπιτι του Τρεβορ και εκεινος στο σπιτι της. Στην αρχη ο Μαρκ, ο αντρας της δεν εβλεπε τοσο υποπτη αυτην την φιλια. Παντα η Μαργκαρετ ηταν μια κοπελα φιλομαθης και λατρευε τις συζητησεις και ετσι ολοι υπεθεσαν πως στο προσωπο του Τρεβορ ειχε βρει εναν ενδιαφεροντα συζητητη.

-Καποια μερα, η Μαργκαρετ ανακοινωσε πως ηταν εγκυος και ο Μαρκ ηταν τρελλος απο την χαρα του. Εκανε οτι περνουσε απο το χερι του να μην κουραζεται καθολου η αγαπημενη του γυναικα και καποιες φορες φιλονικουσε μαζι της. Ομως, καθως εβλεπε πως απο την στιγμη που εγινε γνωστη η εγκυμοσυνη της,οι επισκεψεις της στον Τρεβορ και το αντιστροφο, εγιναν ολο και πιο συχνες. Ειχε θορυβηθει, οχι επειδη ειχε καποια αμφιβολια για το κατα ποσο πιστη ηταν η Μαργκαρετ σε αυτον, μα δεν μπορουσε να βγαλει απο το μυαλο του την ανησυχια που ειχε υπαρξει στο παρελθον … πως ο Τρεβορ μπορει να ειχε καποια σχεση με τις εξαφανισεις των παιδιων εκεινων. Δεν ηθελε να ρισκαρει τωρα που περιμενε το δικο του παιδι να ερθει στον κοσμο..

-Η συμπεριφορα της Μαργκαρετ αρχισε να αλλαζει σταδιακα. Περισσοτερο ομως απο ποτε φανηκε απο την ημερα που την ειδαν στο χωριο να βγαινει απο το σπιτι του Τρεβορ, αγερωχη και περιφανη, να φοραει αυτο που κρεμεται τωρα πια στο δικο σου λαιμο…το συμβολο αυτο...

Τα χερια της τοση ωρα το αγγιζαν και το χαιδευαν αφηρημενα. Μολις ομως ο Γερος εκανε αναφορα σε αυτο το αντικειμενο και συνελαβε την υπονοια οσων αφορα την προελευση και την χρησιμοτητα του, το αφησε ακαριαια. Ξαφνια αρχισε να νιωθει αηδιασμενη με την ιδια της την υπαρξη. Ξαφνικα αν ειχε μπροστα της εναν καθρεπτη θα εβλεπε τον ιδιο της τον εαυτο να της χαριζει ενα απο εκεινα τα βλεμματα που τοσα χρονια εισεπραττε απο ολοκληρο το χωριο. Τοτε δεν καταλαβαινε το γιατι .. τωρα ομως τους δικαιολογουσε απολυτα…τωρα ομως υπηρχε κατι αλλο που δεν μπορουσε να καταλαβει. Παρολο που η αφηγηση του Γερου δεν ειχε φτασει στο τελος της, ειχε ηδη καταλαβει ποια ηταν η καταληξη της. Αυτο που δεν καταλαβαινε ηταν πως, αφου ηταν αυτο που πιστευαν ολοι πως ηταν, ποιος ο λογος να αισθανεται τοσο απαισια με τον εαυτο της; Γιατι υπηρχε αυτο το χασμα μεσα της; Γιατι η ψυχη της ηταν τοσο διαφορετικη απο την φυση της;

-Η Αλλαγη,συνεχισε ο Γερος, εγινε ενα βραδυ σαν το περασμενο. Ενα απο τα βραδια που το «Καλεσμα» οπως το ελεγε η Μαργκαρετ ειναι απροσμενα δυνατο. Ηταν ηδη επτα μηνων εγκυος σε εσενα οταν τσακωθηκε ξανα με τον Μαρκ. Του ειπε πως επρεπε να παει στον Τρεβορ. Πως ενοιωθε περιεργα και μονο εκεινος μπορουσε να την βοηθησει,καθως ηταν ο πιο μορφωμενος στο χωριο και ειχε πολλες γνωσεις. Ο Μαρκ ειχε αρχισει ηδη να απεχθανεται τον Τρεβορ καθως τον ειχε θεωρησει υπευθυνο για την αλλαγη της γυναικας του, για την περιεργη συμπεριφορα της και κατα βαθος πιστευε πως για ολα οσα ειχαν γινει στο χωριο στο παρελθον .. υπευθυνος ηταν εκεινος.

-Οταν η Μαργκαρετ αγνοωντας τα παρακαλια του,ακομα και τις φωνες του, εφυγε τρεχοντας για να παει στο μιαρο σπιτι στο οποιο διαμενεις, ο Μαρκ,γεματος απογνωση ηρθε να βρει εμενα. Ολο αυτο τον καιρο ημουν ο μονος ο οποιος πιστευα ακομα στην ενοχη του Τρεβορ. Αν και ακομα και εγω δεν μπορουσα να φανταστω ουτε στο ελαχιστο τι ηταν αυτο το οποιο ειχε σαν σκοπο αυτος ο ανθρωπος να επιτυχει. Ποιο διεστεμμενο μυαλο εξαλλου θα ηθελε να κανει κατι τετοιο; Να προκαλεσει την ιδια την φυση, απελευθερωνοντας απο τις Σφαιρες το ιδιο το Χαος; Την Πεμπτουσια του Κακου; Εκεινος ομως αυτο ακριβως ειχε σαν σκοπο.να επιτυχει την Ενσαρκωση…και τωρα,να την…στεκομαι ακριβως μπροστα Της… και Της μιλαω….Θεε μου....


9

-Ποιος ειναι ο Θεος στον οποιο αναφερεσαι Γερο; Εκεινο το βραδυ ησουν και εσυ εδω και ειδες την πραγματικη Δυναμη,την αληθινη Δοξα! Και ακομα μιλας.. αναφερεσαΙ..πιστευεις στον Θεο που τυφλα εχετε μαθει ολοι να πιστευετε;

Η οικεια φωνη που ακουσε λιγα μετρα πισω της την εκανε να αναπηδισει. Δεν ειχε ακομα συνελθει και αφομειωσει πληρως ολα οσα ειχε ακουσει και μαθει … και η φωνη του Μαρτιν την επανεφερε στην πραγματικοτητα. Γυρισε και τον κοιταξε και ειδε και τον Τζεικομπ να πλησιαζει σιγα σιγα με ενα μισος στα ματια του…οταν το βλεμμα του επεσε πανω στον γεροντα συνομιλητη της. Τους κοιταξε με μια ικεσια στο βλεμμα, σαν να τους παρακαλουσε να της πουν πως ολα αυτα ηταν ενα σεναριο φαντασιας που ειχε γεννηθει στο μυαλο του Γερου. Ομως αυτα που ακουσε στην συνεχεια, οχι μονο δεν την καθησυχασαν, μα αντιθετως εκαναν το στομαχι της να συστραφει ολο αηδια.


Ο Γερος τους κοιταξε υποτιμητικα πριν τους απαντησει.

-Μπορει εσεις και ο αφεντης σας να καταφερατε τελικα να Την δημιουργησετε αλλα δεν σημαινει οτι εχετε κερδισει κιολας. Δεν σημαινει οτι το Κακο που απελευθερωσατε θα επικρατησει και θα μαστιζει τον κοσμο. Η Μαχη αναμεσα στο Καλο και το Κακο ειναι Αχρονη και Αιωνια αλλα η καταληξη ειναι παντα η ιδια.το Καλο βρισκει παντα τον τροπο να Θριαμβευσει.

Σηκωθηκε ορθια και κατευθυνθηκε προς την πετρινη πεζουλα οπου καθονταν παντα με τις ωρες. Τωρα πια στα ματια της δεν ηταν το καθισμα που ειχε συνηθησει, ηταν ξεκαθαρα ενας βωμος που καποια ανιερη φαντασια την εκανε να τον δει πως ηταν παλια, την αρχαια εποχη οπου δεν περναγε μερα που να μην ειναι πλυμμηρισμενος στο αιμα.στην σκεψη ομως του ποιοι ηταν οι τελευταιοι ανθρωποι που ραντισαν με το αιμα τους αυτο το κομματι μαρμαρο,εβγαλε μια απαισια κραυγη που συγκλονισε ολοκληρο το Φαραγγι.

10



Η φωνη του Μαρτιν ηρθε να δωσει την χαριστικη βολη στο ταραγμενο μυαλο της.

-Ακριβως εδω ηταν που η μητερα σου πηρε το τελικο Χρισμα .. την ωρα που εκανε την Προσφορα .. και εγινε η δικη σου ευλογημενη Αλλαγη. Δεν μπορουσες να Αλλαξεις αν δεν εκανε Προσφορα …και μαλιστα εκεινη την Προσφορα. Τοσα χρονια ο αφεντης δεν το ειχε σκεφτει, οπως και τοσοι αλλοι αιωνες πριν απο αυτον. Θυσιαστικαν τοσοι ανθρωποι και πεθαναν τοσα παιδια γιατι δεν ηταν ετοιμα, δεν ηταν ικανα, δεν ηταν αρκετα δυνατα και προετοιμασμενα σωστα για να Τον δεχτουν μεσα τους οπως εσυ. Προσπαθειες χιλιετιριδων επεφταν στο κενο και τελικα η ιδια η Μοιρα σε εφτιαξε χωρις να το περιμενει κανεις οτι αυτην την φορα θα γινοταν εφικτο. Ετσι δεν ειναι Γερο;

Το βλεμμα του Γερου σκοτεινιασε και για πρωτη φορα την κοιταξε με καποιον οικτο στο βλεμμα .. με καποια καλοσυνη που εκανε την καρδια της να ματωσει. Δεν ειχε εισπραξει ποτε απο κανεναν ενα τετοιο βλεμμα. Ηταν η πρωτη φορα.και μαλιστα αυτο που την εκανε πιο πολυ να πονεσει ηταν πως ενιωσε για πρωτη φορα συμπαθεια απο καποιον, την στιγμη που της αποκαλυπτοταν πως ειναι ενα ανοσιουργημα, ενα απεχθες πλασμα που προσβαλλει την Δημιουργια μονο και μονο με την υπαρξη της πανω σε αυτη τη Γη.

Ο Μαρτιν την πλησιασε και αφησε διπλα της ενα τελετουργικο στιλετο. Η λαβη του ηταν σκαλιστη και καλυμμενη με απαισια χαραγματα. Μια δυναμη που δεν μπορεσε να της αντισταθει.. την εκανε να το παρει στο χερι της και το μονο που ακουσε για λιγη ωρα ηταν το σαρκαστικο γελιο του Τζεικομπ. Υστερα το βλεμμα της γυρισε ολο απογνωση και ικεσια στον γεροντα απεναντι της.

-Ηρθα μαζι με τον πατερα σου εκεινο το βραδυ εδω,ακολουθοντας την μητερα σου και τους σατανικους αυτους ανθρωπους. Μειναμε πισω απο τα δεντρα για να παρακολουθησουμε ολο αηδια την αισχρη τελετη την οποιο διοργανωναν και εφεραν εις περας. Ειχε ερθει η Ωρα και επρεπε να γινει η Προσφορα. Τοτε ειδε ο Μαρκ τον Τρεβορ να χαρασει καποιο Συμβολο στην κοιλια της Μαργκαρετ, τρελλαμενος καθως νομιζε πως σκοπος τους ηταν να θυσιασουν την γυναικα και το αγεννητο παιδι του, ορμησε κατα πανω τους και αρχισε να τους χτυπαει με ορμη.


-Τοτε ηταν που ακουσα εκεινη την αποκοσμη Φωνη να προφερει κατι ακαταλυπτο. Ενα ονομα το οποιο δεν ειχα ακουσει ποτε ξανα στην ζωη μου και εγινε αυτο το οποιο με στοιχειωνει απο τοτε …και τοτε καταλαβα επιτελους ποιο ηταν το απεχθες σχεδιο τους απο την αρχη.

-Η Μαργκαρετ σηκωθηκε κρατωντας το ιδιο ακριβως μαχαιρι το οποιο εχεις στα χερια σου αυτην την στιγμη, το συμβολο που κρεμεται στον λαιμο σου ελαμψε με εναν σιχαμενο φωσφορισμο και κατεβασε με μανια την λεπιδα σχεδον αμετρητες φορες στο σωμα του πατερα σου, μεχρι που εμοιαζε το αιμα του να εχει καλυψει σχεδον τα παντα. Οταν και η τελευταια σταγονα του αιματος του τιναχτηκε στο παραμορφωμενο απο την τρελλα προσωπο της…τοτε επαψε και αγναντευε το απεχθες κατορθωμα της.

-Τοτε το Φαραγγι ολοκληρο σειστηκε… απο εκατομμυρια αποκοσμες φωνες και ενας ανεμος..φερμενος σαν απο χιλιαδες κοσμους συνταραξε ολη την φυση. Το ονομα Εκεινου που βρηκε τελικα την διοδο του στον κοσμο μας ακουστηκε σιχαμερα μια λασπωμενη βροχη ηρθε να τυλιξει ολους οσους ειμασταν μαρτυρες της Αφιξης Του. Της Αφιξης Του Μεσα Σου...

-Διοτι ναι,αυτος ηταν ο σκοπος! Η μητερα σου ηταν η τελεια μητρα για Εκεινον. Παρευρεθηκε στις τελετες. Τον αποδεχτηκε. Ηθελε να προσφερει στο παιδι της την Δυναμη και την Γνωση. Ομως δεν φανταστηκε πως θα της ζητουσε Εκεινος να θυσιασει τον συζηγο της και την θνητη φυση του παιδιου της. Δεν υπαρχει ανθρωπος που να μπορεσει να τα αποκτησει αυτα αν δεν Αλλαξει…αν δεν παραδοθει στην δυναμη Εκεινου.



11

Το προσωπο του Μαρτιν ειχε σκληρινει και μεταμορφωθει σε μια αποκοσμη τελετουργικη μασκα. Ολα της τα χρονια τα ειχε περασει στο πλευρο αυτου του ανθρωπου και τωρα δυκολευοταν ακομα και να του δωσει τον χαρακτηρισμο "ανθρωπος". Ενιωθε τοση απεχθεια για εκεινον και τον Τζεικομπ …μα οχι τοση οση ενιωθε για τον ιδιο της τον εαυτο…γι'αυτο που ανακαλυπτε πως ηταν...

Ο Γερος ανασηκωθηκε και την κοιταξε αγερωχα,σαν να αποδεχοταν μια μοιρα την οποια ηρθε η ωρα να αντιμετωπισει. Κοιταξε μια εκεινη που το χρωμα ειχε χαθει παντελως απο το δερμα της… και μια το στιλετο που κρατουσε με δυναμη στα χερια της .. τοσο σφιχτα που οι κομποι των δαχτυλων της ειχαν ασπρισει και ελεγες πως θα θρυμματιζονταν απο την τοση πιεση.

-Και δεν μπορεις ουτε εσυ να αποκτησεις την Μεγαλη Αλλαγη αν δεν προσφερεις την δικη σου Προσφορα.ειπε τελικα.


-Πρεπει και εσυ να χυσεις αιμα για να απελευθερωσεις Αυτο που υπαρχει μεσα σου. Και απο τα Σημαδια καταλαβαινω πως ηρθε η ωρα γι'αυτην την προσφορα. Ηρθα για να ειμαι μαρτυρας οπως και τοτε. Ηρθα για να δω το τελος αυτης της ιστοριας. Ηρθα γιατι καταβαθος ηξερα παντα πως εγω θα ειμαι το δικο σου σφαγειο .. γιατι ημουν μαζι με τον πατερα σου εκεινη την νυχτα εδω,στην Αρχη του Τελους. Ακουσα το Ονομα του να το ουρλιαζει η νυχτα και με εχρισε η απαισια βροχη του και το αιμα καποιου που "ξερει" θα ειναι ακομα πιο ισχυρο και θα Τον χαροποιησει περισσοτερο. Δεν Τον φοβαμαι παρολο που ειδα την Δυναμη Του. Δεν με νοιαζει, περαν του οτι γερασα πια, γιατι δεν θα ηθελα να ζησω σε εναν κοσμο που θα σκορπαει την φρικη Εκεινος με το περασμα Του. Δεν με νοιαζει, γιατι ξερω πως αργα η γρηγορα, οσο και αν υποφερει η πλαση απο τα αισχη που θα εξαπολυσει,το Καλο θα βρει τον τροπο να επαναφερει την ισορροπια και να Τον ξαναστειλει στο Ερεβος οπου ανηκει.

Ο Τζεικομπ και ο Μαρτιν κατευθυνθηκαν προς τον Γερο και τον κρατησαν ακινητο,κρατωντας ο ενας το ενα του χερι τεντωμενο δεξια και ο αλλος το αλλο αριστερα. Υστερα γυρισαν και την κοιταξαν ολο λατρεια και την προσκαλεσαν να επιτελεσει το απαισιο εργο που ηταν προορισμενη ακομα και πριν την γεννηση της να φερει εις περας.

-Τοσα χρονια σε ετοιμαζαμε για αυτην την στιγμη. Το πρωτο αιμα χυθηκε για χαρη σου με τον θανατο της μανας σου. Ηταν η πρωτη θυσια στο προσωπο σου. Την ευλογημενη στιγμη που ερχοσουν στον κοσμο, θυσιαστηκε μονη της για να γευτεις το πρωτο σου αιμα την στιγμη που ανοιγες τα ματια σου. Τωρα πρεπει να το αποκτησεις μονη σου. Ελα και φερε κοντα μας τον Αχραμεχ! Ελευθερωσε Τον και προσφερε του το σωμα σου για να μπορεσει ξανα να περπατησει Ελευθερος, Δυνατος και Αγερωχος να συνταραξει ολη την Δημιουργια!

Ακουγε τις φωνες τους σαν μεσα απο ενα ονειρο. Η οραση της ηταν σαν μπλεγμενη μεσα σε δυο κοσμους. Εβλεπε την σκηνη που εκτυλισσοταν μπροστα της και μεσα στο βαθος του μυαλου της μπλεκονταν ενα σωρο ανιερες αναμνησεις. Αναμνησεις που δεν ηταν δυνατον, δεν ηταν ανθρωπινως δυνατον να εχει.


Εβλεπε την μητερα της να λαμβανει μερος σε μιαρες τελετες και να θυσιαζει σε ανειπωτους Θεους,να ψελνει και να δοξαζει οντοτητες απο αλλους κοσμους που δεν θα επρεπε καν να εχουν φτιαχτει και να υπαρχουν. Να καταριεται και να βλασφημα οτιδηποτε ειναι υπευθυνο για την αρμονια και την αρετη και να εκλιπαρει τον απαισιο Κυριο της να καταδεχτει να ερθει στον κοσμο,μεσω του παιδιου της.


Εβλεπε τον πατερα της να σφαγιαζεται με τον πιο βαρβαρο τροπο και το αιμα του να προσφερεται σαν σπονδη σε Εκεινον Που Δεν Επρεπε Να Υπαρχει και να γελα ασυδωτα με το κατορθωμα της,μεθυσμενη απο την Τρελλα Του,να γλυφει ηδονικα το αιμα απο τα χειλη της και να καγχαζει με μια ανοσια ευχαριστηση...

Οι εικονες γεμιζαν με απαισιες σκηνες απο το κοντινο και το μακρινο παρελθον και εκαναν το στομαχι της να σφιγγεται.εικονες απο παραλληλα συμπαντα που κρατουν στα δεσμα τους τον αρχεγονο Αχραμεχ και το σμαρι των παραμορφωμενων του σκλαβων να κραυγαζουν,να ουρλιαζουν αναιδεστατα την απεχθη Του δοξα...

12



Δεν ηξερε απο που να κρατηθει για να μην σωριαστει κατω απο την ναυτια που της προκαλουσαν οι εικονες και οι μορφες που στροβιλιζονταν αναιδεστατα μεσα στο μυαλο της. Παραπατωντας εφτασε μπροστα στον ακινητοποιημενο γεροντα ο οποιος την κοιτουσε με ενα μειγμα μακαριοτητας και λυπησης.

-Κανε αυτο που πρεπει να γινει. Ηταν το μονο που βγηκε απο τα χειλη του.


Μετα σιωπη.

Μονο σιωπη.

Μια σιωπη που ηταν τοσο εκκωφατικη, που την τρελλαινε. Αρπαχτηκε απο τα ρουχα του Γερου για να μην χασει την ευθραυστη ισορροπια της και τον κοιταξε στα ματια. Δεν ειδε φοβο και αυτο την εκανε να αναρωτηθει πως ηταν αυτο δυνατον. Κουβαλουσε μεσα της το μεγαλυτερο κακο και στεκονταν μπροστα του και εκεινος εμοιαζε να μην τον ενδιαφερει στο ελαχιστο.


"Το Καλο θα βρει τον τροπο να νικησει",ειχε πει. "Κανε αυτο που πρεπει να γινει",αυτη ηταν η τελευταια του φραση.

Χιλιαδες σκεψεις γυριζαν μεσα της. Υπηρχε ενα τμημα της το οποιο ουρλιαζε μανιωδως να ακολουθησει την μοιρα της και να σπαραξει το γερικο κορμι που ειχε απεναντι της με αμετρητες μαχαιριες,ανοιγοντας τον δρομο για την Ελευση του Πραγματικου της Πατερα και ταυτοχρονα ενα αλλο κομματι της,σπαρταρουσε απο αηδια για την ιδια της την υπαρξη.


Δεν ειχε διαλεξει μονη της αυτον τον δρομο. Δεν ειχε επιλεξει εκεινη να γινει αυτο που ειναι. Δεν ηταν δικη της επιλογη να επιλεγει γι'αυτον τον ανιερο σκοπο. Αλλα απο την αλλη, αυτη η ακατασχετη και ακορεστη ταση να γευτει το αιμα, ξανα, οπως την πρωτη φορα, την στιγμη της γεννησης της, την γευση του παχυρευστου αιματος να κατρακυλα στον λαιμο της,το αιμα της ιδιας της της μητερας...

13



-Καντο!φωναξε ο Μαρτιν,επαναφεροντας την για λιγα δευτερολεπτα στην πραγματικοτητα.

-Καντο Βικτωρια...την παρακαλεσε ο Γερος

Στο ακουσμα του ονοματος που ειχε υιοθετησει ολα αυτα τα χρονια ως δικο της, τιναχτηκε με εκπληξη και εμεινε να τους κοιταζει σοκαρισμενη. Για καποια δευτερολεπτα σκεφτηκε να πραγματοποιησει την θυσια, να απελευθερωσει το Κακο, να τιμωρησει ολους αυτους που της φερονταν τοσο καιρο με αυτον τον αδικο και απαισιο τροπο ενω δεν τους ειχε βλαψει ποτε.

Τωρα ομως ακουγοντας για πρωτη φορα να την φωναζει ο γεροντας με αυτο το ονομα, με ενα ονομα που δεν ηταν δικο της, καταλαβε.


Οσο και να της αρεσε αυτο το ονομα, οσο και να ηθελε και εκεινη να ειναι μια απλη κοπελα σαν τις υπολοιπες στο χωριο, οσο και αν παντα ονειρευοταν να κανει παρεες, να αγαπησει και να αγαπηθει καταλαβε πως αυτο δεν προκειται ποτε να συμβει.και πως ναι, τους ειχε κανει κακο τοσα χρονια.γιατι πολυ απλα υπηρχε...

Κοιταξε τον γεροντα για τελευταια φορα και του χαμογελασε. Της χαμογελασε και εκεινος.


"Τι ομορφο να σου χαμογελουν",σκεφτηκε πριν κανει πραξη αυτο που της ειπε ο Γερος.

Σηκωσε το στιλετο και αφου το κρατησε ψηλα για λιγες στιγμες που σε ολους, μα πιο πολυ στην ιδια, φανηκαν σαν αιωνες, το κατεβασε με ολη της την δυναμη και το εμπηξε οσο πιο βαθια μπορουσε μεσα στην μαλακη σαρκα.

Ενιωσε την γευση του αιματος στο στομα της και αναριγησε απο ευδαιμονια.

Ενιωσε για πρωτη φορα στην ζωη της ελευθερη. Πραγματικα ελευθερη και αυτο την εκανε επιτελους ευτυχισμενη.

Ενιωσε να φευγει απο μεσα της ενα αφορητο βαρος και το κορμι της εγινε ξαφνικα τοσο ελαφρυ που ελεγες πως ο δυνατος ανεμος που φυσουσε εκεινη την στιγμη, ξαφνικα και με μανια, ηταν ικανος να την παρασυρει στο περασμα του.

14



Ενιωσε τα χερια του Μαρτιν και του Τζεικομπ να την αρπαζουν πριν το σωμα της βρεθει στο νοτισμενο απο το ιδιο της το αιμα εδαφος...

Σαν σε ονειρο ακουσε τα ουρλιαχτα τους και την απελπισια τους καθως μετεφεραν το κορμι της και το ξαπλωναν στην παναρχαια πεζουλα, την οποια τωρα ποτιζε το δικο της αιμα, ερχομενο να σφραγισει μια για παντα αυτον τον αιματηρο κυκλο φρικης και θυσιων τοσων αιωνων.


Ασυναισθητα εκανε μια κινηση να αγγιξει το μενταγιον στο λαιμο της, για να βρει στην θεση που κρεμονταν πριν μαλακια ζεστη σκονη...


Σιγα σιγα συνειδητοποιησε πως ολα γυρω της γινονταν φωτεινα και τα χρωματα ηταν ολοενα και πιο λαμπερα.τοτε καταλαβε πως αυτο το φως ερχοταν απο το ιδιο της το σωμα.

Γυρισε το κεφαλι της αργα για να συναντησει το βλεμμα της αυτο του Γερου. Οταν τον ειδε με κοπο τα χειλη της σχηματισαν ενα τελευταιο χαμογελο και εκεινος προσπερνωντας τα κορμια των "συνοδων" που σπαρασονταν απο αναφιλητα,σταθηκε κοντα της.

-Το καλο παντα βρισκει τον τροπο να νικαει,ετσι δεν ειναι γεροντα;

Ενα δακρυ ξεκινησε να χαρασει το ριτυδιασμενο του προσωπο και δεν προλαβε να το σκουπισει πριν κυλισει και πεσει στην κενη μαρμαρινη πεζουλα.στην πεζουλα που μετα απο λιγα λεπτα εμενε καθαρη απο την λευκη σκονη που την καλυπτε προηγουμενως...




ΝίκηΑυγερινού, Copyright 2009

21 σχόλια:

  1. Νίκη,

    Στα έχω πει και κατ'ιδιαν βέβαια, αλλά πραγματικά για τα δικά μου τουλάχιστον μάτια, είναι ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα γραφής το κείμενο αυτό.

    Πραγματικά συνέχισε έτσι, και προσωπικά ανυπομονώ να διαβάσω και άλλα κείμενά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατ'αρχην θελω να ευχαριστησω για την φιλοξενια και για τα καλα σου λογια.Ειναι πραγματι εμψυχωτικα...!
    Ελπιζω αυτο το κειμενο να καταφερει να ταξιδεψει οσους το διαβασουν,σε αλλους,μαγευτικους κοσμους...
    Να εισαι σιγουρος πως συντομα θα εχεις να διαβασεις και νεα κειμενα,που πραγματικα ευχομαι να σου αρεσουν οπως αυτο.

    Νικη Αυγερινου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το διάβασα με κομμένη την ανάσα! Πραγματικά πολύ εντυπωσιακό, με περίτεχνη πλοκή, ανατροπές και όμορφη ανάπτυξη του ψυχισμού της τραγικής ηρωίδας. Θα ήθελα να σε καλοσωρίσω και εγω στην παρέα μας και να σε διαβεβαιώσω πως έγραψες ένα συναρπαστικό και καλογραμμένο διήγημα. θα περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να διαβάσω και άλλες δημιουργίες σου.

    Ερρίκος Σμυρναίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να εισαι καλα Νικη...εδω φιλοξενουνται οσοι με το γραψιμο τους αξιζει να διαβαστουν.Χαρες δεν κανουμε σε κανεναν. Αφου το αξιζεις δεν μενει παρα να σε διαβαζουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σας ευχαριστω πραγματικα και τους δυο...
    Χαιρομαι που καταφερα να γραψω κατι που θεωρειται αξιο να διαβαστει...
    Καλως σας βρηκα λοιπον!

    Νικη Αυγερινου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παντα με γοητευει μια καλη ιστορια, το πως δημιουργειται εκει που υπηρχε λευκο κενο μια ολοκληρη ζωη. Αν μαλιστα αυτη η ιστορια απτεται του μεταφυσικου ακομη καλυτερα :)
    Χαιρομαι που σε γνωριζω μεσα απο την ιστορια σου και που ο Στεφ ειχε δικιο οταν μου ειπε θα μας δειξει ενα νεο ταλεντο. Περιμενω κι αλλες ιστοριες σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ειμαι στην δουλεια και δεν εχω τον χρονο για μια ολοκληρωμενη αναγνωση του κειμενου
    διαβασα το πρωτο κεφαλαιο μονο
    θα επανελθω σαφως με καλυτερο σχολιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπεροχο! ακομα και για πρωτη προσπαθεια! το διαβασα υπο τους ηχους της βροχης κ με απαλη μουσικη κ πραγματικα με ταξιδεψε! Νομιζω πως θα πρεπει να δουμε συντομα νεο κειμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πραγματικά νέο ταλέντο!
    Συνέχισε έτσι Νίκη!
    Συγχαρητήρια για την παρουσίαση!
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εντυπωσιακό κείμενο με περίτεχνη πλοκή και απροσδόκητη λύση. Σε κρατάει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ανυπομονώ να διαβάσω εκτενέστερα κείμενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νηριηδα σ'ευχαριστω πολυ για το το ευγενικο σου σχολιο,οπως και εσενα Dreamcatcher.Ελπιζω οταν το διαβασεις ολοκληρο και εσυ Skouliki,να σου αρεσει.Καθε σχολιο ειναι απαραιτητο και το αποζητω για να μπορεσω την επομενη φορα να σας προσφερω ολο και καλυτερα κειμενα.
    Αυτη ηταν η πρωτη μου προσπαθεια και αν δεν ειχα την πολυτιμη βοηθεια του Στεφανου,το αποτελεσμα δεν θα ηταν το ιδιο.Μου εμαθε πολλα για να μπορεσω να γινω καλυτερη.
    Ευχαριστω λοιπον και εκεινον οπως και εσας και θα επανελθω,συντομα ελπιζω,με κατι νεο...

    Νικη Αυγερινου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητη μου Νικη,

    Στο εχω πει και στο ξαναλεω ευελπιστοντας να το καταλαβεις επιτελους. ΔΕΝ ειναι δικο μου επιτευγμα αυτο το κειμενο αλλα ΔΙΚΟ ΣΟΥ.

    Ναι οκ ηταν ενα αμορφο κειμενο οταν ηρθε στα χερια μου, αλλα εαν δεν ηταν το πρωτο σου διηγημα θα ηξερες απο μονη σου πως να το επιμεληθεις και να στο σπασεις σε παραγραφους. Η δικια μου προσθηκη ηταν μιδαμινη. Οσο καλα και να ξερει καποιος να επιμελητε ενα κειμενο, εαν το ιδιο το κειμενο δεν εχει ολα τα απαραιτητα χαρακτηριστικα τοτε απλα δεν ειναι ωραιο. Και πραγματικα ειναι χαρα μου να επιμελουμε τοσο ενδιαφερονται κειμενα και να τους δινω την τελικη μορφη.

    Αλλα σε καμια περιπτωση σου το ξανατονιζω δεν ειναι δικα μου τα ευσημα..Ολα τα εκανες μονη σου, και πραγματικα το κειμενα (για τα δικα μου ματια τουλαχιστον) ειναι διαμαντακι.

    Και παλι συγχαρητηρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλησπερα D.Angel και Χαρα.
    Χαιρομαι απιστευτα που σας αρεσε και το βρηκατε ενδιαφερον και σας αρεσε η πλοκη.Σας ευχαριστω για τα σχολια σας,ειναι αληθινα πολυτιμα...!

    Νικη Αυγερινου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλε μου Στεφανε,
    σ'ευχαριστω πολυ που με ενθαρρυνεις και που πιστευεις πραγματικα σε 'μενα.Ειναι ισως η μεγαλυτερη ανταμοιβη.
    Θεωρησα ομως σωστο,να αναφερω την βοηθεια και την επιμελεια σου.
    Μου εμαθες πολλα πραγματα και πως να βελτιωθω και να γινω καλυτερη.Απο την πρωτη προσπαθεια,κανεις δεν μπορει να ειναι τελειος.
    Και παλι σ'ευχαριστω,μα κυριως για την εμψυχωση,την συμπαρασταση και τα καλα σου λογια...

    Νικη Αυγερινου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πάρα πολύ καλό!!
    Το διάβασα σχεδόν με μιά ανάσα!!
    Με καθήλωσε ολοκληρωτικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κατερινα σε ευχαριστω πολυ για το καλο και ευγενικο σου σχολιο.Το εκτιμω ιδιαιτερα.Χαιρομαι που μπορεσε να σε κρατησει σε ενδιαφερον και να σε ταξιδεψει...

    Νικη Αυγερινου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ομολογώ έμεινα άναυδη απ'την πλοκή του κειμένου.
    Με ταξίδεψε σε μαγικούς περίεργους κόσμους που ευχόμαστε να'ναι μόνο φανταστικοί!
    Συγχαρητήρια!Πολλή καλή γραφή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Χαιρομαι αφανταστα που σου αρεσε zoyzoy,οπως και που καταφερε σαν κειμενο να σε παει σε μερη μαγικα,ιδιαιτερα και διαφορετικα...

    Νικη Αυγερινου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πολυ καλο!!!
    Τελικα μηπως η μοιρα μας...η τουλαχιστον εκεινο που αποκαλουμαι μοιρα...ειναι απλα μια επιλογη??
    Οι δρομοι ανοιγονται μπροστα μας..μα ποιον απο ολους θα παρουμε εξαρταται απο την δικη μας βουληση..και απο την ικανονοτητα μας να ακουσουμε την φωνη που μας ανηκει και φωναζει..εντος μας..

    η ιστορια σου ομορφη, με μηνυμα και οχι απλα μια ιστορια με ομορφη πλοκη..

    καλημερα..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Να 'σαι καλα για τα ομορφα λογια σου Καλυψω...
    Δεν θεωρω πως ειμαστε τυφλα πιονια καποιου παιχνιδιου,παντως καποιες φορες καποια πραγματα γινονται επειδη πρεπει να γινουν.Διαλεγουμε τα μονοπατια που θα βαδισουμε μα κατα την γνωμη μου υπαρχει Μοιρα και οποια επιλογη και να κανουμε στην ζωη μας,οποιο και αν ειναι το μονοπατι που θα διαλεξουμε,καπως θα ερθουν τα πραγματα και θα εξυπηρετησουμε τελικα τον σκοπο για τον οποιο εχουμε ερθει στον κοσμο αυτο...

    Νικη Αυγερινου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Είναι ένα διαμάντι! Μου αρέσει πολύ ο τρόπος της γραφής σου όπου μέσα από την γοργή ροή της στοιχομυθίας, ο αναγνώστης πλάθει νοητά και αυτόματα το σκηνικό και τις εκφράσεις των ηρώων καθώς αυτές να περιγράφονται μόνο με μία πρόταση. Το κείμενο περιγράφει τα απαραίτητα, και αφήνει τα μικρά κενά να τα συμπληρώσει ο αναγνώστης, με τρόπο ώστε να έχει συμμετοχή στην ιστορία. Συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή