Το Ξεφωτο

1

Κοιτούσε τις στραπατσαρισμένες λαμαρίνες και δεν μπορούσε να πιστέψει την ατυχία του. Από το πρωί σήμερα όλα είχαν βαλθεί να του πηγαίνουν κόντρα και ανάποδα. Αλλά αυτό τώρα, πραγματικά παραπηγαινε. Ήταν στην μέση του πουθενά, ευτυχώς αρτιμελής και κοιτούσε όλο απόγνωση το αυτοκίνητο του που είχε μετατραπεί σε μια άμορφη μάζα από σιδερικά. Θα μπορούσε να είχε χτυπήσει πραγματικά άσχημα και το γεγονός πως από θαύμα ήταν καλά τον παρηγορούσε λίγο, αλλά όχι αρκετά ώστε να μην τον κυριεύσει απόγνωση.

Έτρεχε όλη την ημέρα για θελήματα και ενώ περίμενε πως και πώς να τελειώσει η ημέρα και να πάει σπίτι του να ξεφορτωθεί όλα αυτά τα νεύρα και την ένταση και να απολαύσει λίγη γαληνή και ηρεμία, να τσιμπήσει κάτι και μετά ευθείς αμέσως να πάει για ύπνο. Αντ'αυτού βρισκόταν στην άκρη ενός επαρχιακού δρόμωνα κοιτάζει αυτό το κάτι που κάποτε ήταν το αυτοκίνητο του.

2

Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο του και ξεφύσησε αδύναμα. Ήταν χαζομάρα του τελικά να θεωρήσει πως είχε ακόμα το κουράγιο μετά από μια τόσο κουραστική ημέρα στην δουλειά, να πάρει τα χαρτιά που του έδωσε το αφεντικό του και να τα παραδώσει στα κεντρικά γραφεία της εταιρίας. Έπρεπε να διανύσει μια αρκετά μεγάλη απόσταση οδικός για να φτάσει στον προορισμό του και σαφώς να γυρίσει πίσω ενώ θα είχε νυχτώσει. Ήθελε όμως να ξεμπερδέψει από όλες του τις υποχρεώσεις σήμερα και να μην χρειαστεί να σηκωθεί από το άγριο χάραμα την επόμενη ημέρα για να πάει να παραδώσει τα έγγραφα και έτσι αψήφησε την κούραση του και ξεκίνησε την κουραστική διαδρομή.

Η ένταση της ημέρας ήταν αρκετή για να του δώσει το κουράγιο να φτάσει στον προορισμό του και η απόσταση του είχε φανεί μηδαμινή. Όταν όμως έκλεινε πίσω του η πόρτα των γραφείων και είχε φύγει από πάνω του το άγχος, τότε συνειδητοποίησε το μέγεθος της ανοησίας του. Κοίταξε τον ουρανό που είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει και ένιωσε τους ωμούς του να βαραίνουν. Η σκέψη και μόνο πως έπρεπε να καλύψει ξανά αυτήν την απόσταση για να γυρίσει στο σπίτι του… του φάνηκε το λιγότερο αβάσταχτη. Ένιωσε να τον καταβάλλει και να τον πλημμυρίζει όλη η κούραση που μανιασμένα προσπαθούσε να καταπνίξει και για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου σχεδόν πανικοβληθηκε. Ειδικά όταν αναλογίστηκε την ποιότητα του δρομολογίου που είχε να κάνει. Η εικόνα του κακοφτιαγμένου επαρχιακού δρόμου, με τον σχεδόν ανύπαρκτο φωτισμό, που απαιτούσε το μέγιστο της προσοχής του οδηγού, του έφερνε ήδη πονοκέφαλο. Ειδικά το γεγονός πως αποτελούνταν κυρίως από στροφές. Αυτός ήταν εξάλλου ο λόγος που έκανε την απόσταση μεγάλη και πραγματικά αβάσταχτη την δεδομένη στιγμή.

Το πείσμα του όμως ήταν μεγαλύτερο από την κούραση του όπως αποδείχτηκε και δεν δέχτηκε να συμβιβαστεί με την ιδέα να περάσει το βράδυ στην πόλη. Μπήκε σε ένα fast food που υπήρχε εκεί κοντά, αγόρασε έναν δυνατό καφέ και μπήκε στο αμάξι. Έβαλε μπρος με σιγουριά και ξεκίνησε την αναπόφευκτα δύσκολη διαδρομή.

3

Μέχρι να βγει από τα όρια της πόλης, όλα φάνταζαν καλά και εύκολα. Συντροφιά με τον καφέ που έπινε με μεγάλες, γερές γουλιές, πίστευε πως θα τα κατάφερνε μια χαρά και θα έφτανε στην ηρεμία του σπιτιού του, βάζοντας ένα τέλος στην απαίσια αυτή ημέρα άκρατης ταλαιπωρίας. Όταν όμως άρχισε να ξεπροβάλλει μπροστά του ο επαρχιακός δρόμος, ένα αίσθημα ανησυχίας άρχισε να τον πνίγει. Είχε ήδη νυχτώσει και το σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα. Και ήξερε πολύ καλά πως θα ήταν ακόμα πιο πνιγερό μόλις θα έμπαινε στην δασική περιοχή. Εκεί η έντονη βλάστηση και τα πανύψηλα δέντρα θα του έκρυβαν ακόμα και το ίδιο το φεγγάρι για μπάρα πολλά χιλιόμετρα. Μάζεψε όλο του το κουράγιο, πήρε μια βαθειά ανάσα και προσπάθησε να επικεντρώσει το μυαλό του και την σκέψη του στο δρόμο και στην ιδέα πως έπρεπε να βρεθεί το συντομότερο δυνατόν στον αναπαυτικό καναπέ του και να απολαύσει ένα χαλαρωτικό ποτό.

Οδηγούσε αργά μα σταθερά και όλα ήταν βυθισμένα στο απόλυτο σκοτάδι, το οποίο φαινόταν να καλύπτει τα πάντα σαν κατάμαυρο πέπλο που το έσκιζαν κατά τόπους τα μεγάλα φώτα του οχήματος του. Αραιά και που, τον δρόμο διέσχιζε καμία αλεπού που ξεπρόβαλλε από το πουθενά και τον έκανε να τινάζεται και να πατάει απότομα το φρένο. Υπό αυτές τις συνθήκες, σύντομα ο εκνευρισμός του ήταν τόσος που άρχισαν τα ίδια του τα μάτια να του παίζουν παιχνίδια. Σκέφτηκε πως είναι αποτέλεσμα της κούρασης του και προσπάθησε να μην δώσει σημασία. Όμως καθώς οδηγούσε ανάμεσα στα ογκώδη και αγέρωχα δέντρα, δεν μπορούσε να αγνοήσει τα μικροσκοπικά, γαλαζωπά φωτάκια που φάνταζαν να χορεύουν σαν παράξενες πυγολαμπίδες ανάμεσα στα πυκνά κλαριά. Άρχισε να σκέφτεται τι μπορεί να προκαλούσε αυτόν τον περίεργο φωσφορισμό και χαμογέλασε καθώς με το να τα παρατηρεί και να προσπαθεί να μαντέψει την προέλευση τους, έκανε την διαδρομή του πιο ευχάριστη και ξένοιαστη.

Το χαμόγελο όμως διαγράφηκε από τα χείλη του σε δευτερόλεπτα, όταν με την άκρη του ματιού του έπιασε μια σιλουετα να κινείται και να προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο πριν την χτυπήσει εκείνος με το αυτοκίνητο του. Τον κατέλαβε πανικός και την ώρα που το πόδι του καρφώθηκε με βία στο φρένο προκειμένου να μην χτυπήσει την διερχομένη μορφή, βλαστήμησε πνιχτά τον εαυτό του, που αντί να έχει την αμέριστη προσοχή του στο δρόμο, χάζευε σαν μικρό παιδί τα έντομα που πιθανότατα ήταν υπεύθυνα για τα ζωηρά φωτάκια που λαμπύριζαν ολόγυρα. Ένιωσε το αμάξι να τραντάζεται ολόκληρο καθώς έβγαινε από τον κακοτράχαλο δρόμο και παραδομένος στην αμετάκλητη πορεία του οχήματος, έκλεισε ενστικτωδώς τα ματιά, λες και η πρόσκρουση θα ήταν πιο ανώδυνη αν δεν κοιτούσε το τεράστιο δέντρο στο οποίο επρόκειτο να συγκρουστεί.

4

Σαν μέσα σε όνειρο, ένιωσε το σφοδρό χτύπημα στην αρχή και μετά τον σπαρακτικό ήχο της λαμαρίνας να τσαλακώνεται πάνω στον θεόρατο κορμό. Ένιωσε αστραπιαία το κορμί του να εκτινάσσεται προς τα μπρος και για έναν αδιευκρίνιστο λόγω δεν ένιωσε ούτε φόβο, μα ούτε αγωνία. Ήταν σαν να μην ήταν μέσα στην καμπίνα του οχήματος και ένιωθε απόλυτα ασφαλής. Σκέφτηκε, πως λόγω του σοκ του επικειμένου θανάτου του, οι εγκεφαλικοί του νευρώνες δημιούργησαν αυτήν την ψευδαίσθηση, για να μειώσουν στοργικά τον σωματικό του πόνο. Όταν πέρασαν τα μαρτυρικά δευτερόλεπτα της πρόσκρουσης, τα οποία του φανήκαν λεπτά ολόκληρα, αφουγκράστηκε την απόλυτη ησυχία. Σκέφτηκε πως ήταν χαζό να δειλιάζει να ανοίξει τα μάτια του, όμως φοβόταν τι θα έβλεπε αν το έκανε. Δεν ήξερε καν αν ήταν νεκρός η ζωντανός, όσο ηλίθιο και αν φάνταζε αυτό.

Τότε όμως, μέσα στην απόλυτη ηρεμία της νύχτας άκουσε κάτι που έκανε τις αισθήσεις του να βρεθούν σε απόλυτη εγρήγορση και αμέσως συνειδητοποίησε πως για να έχει τις αισθήσεις το, σήμαινε πως είναι ζωντανός! Αμέσως άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε γύρω του. Είδε πως η πρόσκρουση τον είχε εκτινάξει από το παρμπριζ του αυτοκινήτου του και το σώμα του και το σώμα του βρισκόταν φρακαρισμένο το μισό στο καπό και το υπόλοιπο μισό ακόμα μέσα στην καμπίνα. Ως εκ θαύματος, φαινόταν πως είχε χτυπήσει ελάχιστα, καθώς όσο περνούσε η ώρα και συνερχόταν, συνειδητοποιούσε πως το κορμί του δεν πονούσε σχεδόν καθόλου, παρά Μόρνο στο πρόσωπο του κυλούσε κάτι υγρό και ζεστό. Άρα είχε χτυπήσει μονάδα στο κεφάλι την στιγμή που εκσφενδονιζόταν έξω από το αυτοκίνητο. Αναστέναξε ανακουφισμένος και συγκέντρωσε τις δυνάμεις του για να απελευθερώσει το σώμα του από τα συντρίμμια. Προσεκτικά, κατάφερε να μετακινήσει ένα σπασμένο κομμάτι από το παρμπριζ και σύρθηκε στο διαλυμένο καπό. Πηρέ μια βαθειά ανάσα και πάτησε στο έδαφος, όπου ανακάλυψε ανακουφισμένος πως ούτε τα πόδια του είχαν χτυπήσει κατά την διάρκεια της σύγκρουσης. Ένιωθε πραγματικά τυχερός και ευχαριστούσε τον Θεό που δεν έχασε την ζωή του από την απροσεξία του. Όμως δεν μπορούσε να σταματήσει να κοιτά το σμπαραλιασμένο του αμάξι και να τον καταπνιγεί μια θλίψη που το έβλεπε έτσι κατεστραμμένο και να αρχίσει να αγωνιά για το πώς θα ειδοποιούσε κάποιον για το ατύχημα του και για το σημείο στο οποίο βρισκόταν, ώστε να ερχόταν κάποιος να τον βοηθήσει.

Εκείνη λοιπόν την στιγμή που βασάνιζε το μυαλό του με όλες αυτές τις σκέψεις, άκουσε ξανά τον ήχο που τον είχε επαναφέρει στην πραγματικότητα εξαρχής. Ακουστήκαν ξεκάθαρα βήματα να τσαλακώνουν το ψηλό χορτάρι και να πλησιάζουν δειλά προς το μέρος του.

5

Ενστικτωδώς, γύρισε το κεφάλι του προς την κατεύθυνση των βημάτων και η έκπληξη του με το θέαμα που αντίκρισε ήταν τεράστια. Είδε μια νεαρή κοπέλα, ντυμένη με ένα πανέμορφο, γαλάζιο φόρεμα, να στέκι λίγα βήματα μακριά του και να τον κοιτάει. Τότε συνειδητοποίησε πως κατά πάσα πιθανότητα, η φιγούρα που προσπάθησε να αποφύγει να χτυπήσει με το αυτοκίνητο του προηγουμένως, φάνηκε στην πανέμορφη κοπέλα που τον κοιτούσε αυτήν την στιγμή ήρεμη μα και διστακτική.

-Είσαι καλά;

Η φωνή της ακούστηκε τόσο απαλή και βελούδινη μέσα στη απέραντη ησυχία του δάσους και της νύχτας, που τον γέμισε με μια αίσθηση γαληνής και σιγουριάς. Ο τόνος της ήταν σταθερός, μα ενεπνεε καλοσύνη και ενδιαφέρον μαζί. Μα πάνω απ'όλα η ομορφιά της ήταν απερίγραπτα μοναδική. Μετά το σοκ από την αναπάντεχη παρουσία της εκεί και αφού την κοίταξε ερευνητικά για να δει αν την είχε χτυπήσει πάνω στην ξέφρενη πορεία του, βάλθηκε να την πλησιάζει. Όμως δεν μπορούσε να καταλάβει τι έκανε μια τόσο όμορφη, νεαρή κοπέλα, τέτοια ώρα, σε αυτό το μέρος.

Σαν να μάντεψε από την έκφραση του προσώπου του την απορία για την παρουσία της τέτοια ώρα σε ένα τέτοιο μέρος, του χαμογέλασε γλυκά για να τον καθησυχάσει και του είπε απλά πως της άρεσε πολύ να βγαίνει βόλτα στο δάσος όταν έπεφτε η νύχτα και ότι λάτρευε να σεργιανίζει ανάμεσα στα δέντρα, να ακούει τον αέρα να κυματίζει τα φύλλα και να κοιτάζει το φεγγάρι και τα αστέρια να τρεμοπαίζουν παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα κλαριά των αγέρωχων αυτών δέντρων. Του είπε επίσης ότι λυπόταν αφόρητα που εκείνη υπήρχε η αιτία να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και να πάθει αυτό το μοιραίο ατύχημα.

6

Ίσως έφταιγε η σύγχυση που ένιωθε χάρη στο σοκ της σύγκρουσης, ίσως ήταν και η κούραση που τον είχε καταβάλει όλη την ημέρα, όμως ένιωθε να τον μαγνητίζουν τα λόγια και η μεταξένια ομορφιά αυτής της περίεργης κοπέλας. Την πλησίασε ακόμα περισσότερο και στάθηκε ακριβώς μπροστά της. Εκείνη άπλωσε το χέρι της και άγγιξε την ανοιχτή πληγή που είχε στο μέτωπο του και ένιωσε πως το σημείο που τον άγγιζε πάγωνε και η παραμικρή ενόχληση φάνηκε να εξαφανίζεται.

Και τότε, ακόμα μια απορία σχηματίστηκε στο μυαλό του. Είναι δυνατόν να είναι μόνη της τέτοια ώρα εδώ; Δεν μπόρεσε να συγκράτηση τον εαυτό του και έτσι την ρώτησε. Ανησυχούσε πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό και για την ασφάλεια της. Εκείνη όμως χωρίς να χάνει την ζωντάνια και το χαμόγελο της, του χάρισε ένα ακόμα στοργικό βλέμμα και του είπε πως εκείνη την στιγμή εκείνος είχε ανάγκη την βοήθεια της και όχι εκείνη την δική του. Τέλος, τον ρώτησε αν της επιτρέπει να τον βοηθήσει, καθώς δεν μπορούσε να πάρει μόνη της την πρωτοβουλία να κάνει κάτι χωρίς την άδεια του.

Όσο περίεργο και τρελό να φάνταζε ακόμα και στον ίδιο, το μόνο πράγμα που μπόρεσε να σκεφτεί και να πει είναι πως θα της ήταν ευγνώμων αν τον βοηθούσε, αρκεί να του έκανε μια ακόμα χάρη. Τα μάτια της κοπέλας άστραψαν από απορία και μια αινιγματική έκφραση απλώθηκε στο πρόσωπο της. Με την απαλή φωνή της τον ρώτησε ποια ήταν η χάρη που ήθελε να της ζητήσει. Εκείνος απλά της είπε πως θα ήθελε να του υποσχεθεί πως θα την ξανάβλεπε. Τότε η άγνωστη κοπέλα χαμογέλασε και τον ρώτησε αν αυτό θα ήθελε στ'αληθεια να της ζητήσει. Πράγματι, δεν ήταν λογικό, να είναι στην μέση του πουθενά, μόλις να έχει χτυπήσει με το αυτοκίνητο του και αντί να στάθει στο ότι ήταν υγιείς και βρέθηκε μπροστά του αυτή η κοπέλα και μάλιστα είναι πρόθυμη να τον βοηθήσει, εκείνος να νοιάζεται Μόρνο για το αν θα την ξαναδεί μπροστά του. Πράγματι ήταν πανέμορφη, πιο όμορφη κοπέλα δεν είχε δει στην ζωή του, το χαμόγελο της, το βλέμμα της, η χροιά της φωνής της, ήταν όλα μαγευτικά, όμως υπήρχε και κάτι άλλο.

Κάτι αδιευκρίνιστο πάνω της, που δεν μπορούσε να του αντισταθεί. Κάτι το μοναδικό. Ένιωθε μια σιγουριά και τον είχε κάνει ως δια μαγείας να ξεχάσει την κούραση, την ταραχή του και τον πόνο που ένιωθε από το χτύπημα. τον πόνο από το χτύπημα; Μόλις εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε πως μετά το άγγιγμα της κοπέλας και το πάγωμα που ένιωσε ότι ο πόνος είχε κάνει φτερά! Τα δάχτυλα του ψηλάφισαν το σημείο που ήταν η ανοιχτή του πληγή, για να διαπιστώσει πως το αίμα είχε εξαφανιστεί, η πληγή είχε κλείσει και δεν ένιωθε κάποιο κόψιμο στο δέρμα του και ήταν σαν αυτή η πληγή να μην είχε υπάρξει ποτέ!

7

-Ποια είσαι; Η μάλλον, τι είσαι;

Τότε είδε ένα γαλαζωπό φως να καλύπτει την άγνωστη, σαν να αναβλύζει από το ίδιο της το κορμί. Τα μάτια της να λάμπουν σαν δυο μικρά σμαράγδια και τα χέρια της να ανοίγουν σαν να προσκαλούν σε μια αόρατη αγκαλιά. Αυτό το φως. Τόσο εκτυφλωτικό και όμως δεν του πλήγωνε τα μάτια ούτε στο ελάχιστο! Αντιθέτως, καθόταν σαν μαγεμένος, να παρακολουθεί τη μεταμόρφωση του υπέροχου πλάσματος που στεκόνταν μπροστά του. Αυτό το φως… Αυτό το χρώμα…

Πριν προλάβει καν να ολοκληρώσει την σκέψη του, είδε ένα ολόκληρο σμήνος από μικροσκοπικά, γαλαζωπά φωτάκια να περιβάλλουν την υπέροχη οπτασία που του χαμογελούσε τρυφερά. Το μυαλό του είχε σταματήσει να δουλεύει και το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν γιατί να είναι εκείνος ο τυχερός που έτυχε να βρεθεί σε εκείνο το σημείο, εκείνη την δεδομένη στιγμή και όχι κάποιος άλλος και να απολαμβάνει, αντί γι'αυτόν, αυτήν την μαγευτική πανδαισία ομορφιάς και γαληνής. Τότε, η φωτεινή μορφή που ίσα που θύμιζε στο σχήμα την νεαρή κοπέλα που στεφόταν πριν μπροστά του, του μίλησε για ακόμα μια φορά με την απαλή φωνή της.

-Γιατί πολύ απλά είσαι ο μόνος που είχε τόσο καθαρή καρδιά ώστε να αντιληφθεί τις αδερφές μου και να προτιμήσει να θυσιάσει την ίδια του την ζωή για να μην με τραυματίσει. Και επιπλέον, αντί να δεχτείς την βοήθεια μου και να φύγεις, ζήτησες την συντροφιά μου. Θα στην προσφέρω λοιπόν για πάντα.

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του, τα υπόλοιπα παιχνιδιάρικα φωτάκια πήραν την μορφή πανέμορφων, ευγενικών, χαμογελαστών κοριτσιών, που τον ευχαριστούσαν με την σειρά τους για την καλοσύνη και την ευγένεια του προς την αδερφή τους. Το τελευταίο πράγμα που είδαν τα μάτια του πριν θολώσουν με δάκρυα χαράς και ευγνομωσυνης και πριν το βραδινό αεράκι τυλίξει το κορμί του και το κάνει τόσο ελαφρύ που δεν το ένιωθε πια, ήταν αυτήν την χαρούμενη συντροφιά των αρχαίων πλασμάτων του δάσους, να σχηματίζει γύρω του έναν ζωηρό χορό και να τον καλούν να τις ακολουθήσει.

8

Το πρόσωπο του αστυνόμου είχε παραμορφωθεί από μια έκφραση απορίας, καθώς αυτό που αντίκριζε τον είχε κάνει πραγματικά να σαστίσει. Τις τελευταίες δυο μέρες έψαχναν ασταμάτητα να βρουν τον υπάλληλο μιας εταιρίας που αγνοούνταν. Όταν είδαν στο γραφείο πως δεν είχε εμφανιστεί στην δουλειά του την καθιερωμένη ώρα και δεν είχε τηλεφωνήσει έστω να δηλώσει ασθένεια, όλοι παραξενευτήκαν καθώς επρόκειτο για έναν άνθρωπο πολύ σοβαρό και υπεύθυνο. Αμέσως κάλεσαν στα κεντρικά γραφεία της εταιρίας οπού τον είχαν στείλει την προηγουμένη ημέρα να παραδώσει κάποια έγγραφα και οι υπάλληλοι εκεί τους βεβαιώσαν πως τους τα είχε παραδώσει κανονικά και είχε φύγει να επιστρέψει σπίτι του παρόλο που ήταν σχετικά αργά. Το τηλέφωνο στο σπίτι του δεν το απαντούσε κανείς και τότε κάλεσαν την αστυνομία να δηλώσουν την εξαφάνιση του. Γνωρίζοντας πως η διαδρομή που είχε να ακολουθήσει, ειδικά τα βραδιά, ήταν επικίνδυνη, άρχισαν αμέσως να χτενίζουν την περιοχή ψάχνοντας τα ίχνη κάποιου ατυχήματος.

Μετά από παρατεταμενες έρευνες στην περιοχή, ένα περιπολικό είδε τα συντρίμμια ενός ασημί αυτοκινήτου να ξεχωρίζουν μέσα από τα ριγμένα κλαδιά του τεράστιου δέντρου στο οποίο είχε προσκρούσει. Κοιτώντας από κοντά τα απομειναρια του στραπατσαρισμένου οχήματος, ηρθαν αντιμέτωποι με μια εικόνα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό τους. Δεν άγγιξαν τίποτα και φώναξαν τους ανώτερους τους. Όταν ο ίδιος ο αστυνόμος αντίκρισε αυτό που του είχαν περιγράψει από τον ασύρματο και εκείνος το είχε πάρει ως ένα μακάβριο αστείο, το βλέμμα του παγιδεύτηκε εκεί, η λογική του έπαψε να λειτουργεί και το πρόσωπο του σπάστηκε με απορία και έκπληξη. Έπειτα, έστρεψε το βλέμμα του μερικά μετρά διπλά από την σκηνή του ατυχήματος και δεν είπε λέξη.

Το άψυχο σώμα του οδηγού βρισκόταν αιμόφυρτο, μισό στην καμπίνα και μισό στο παρμπριζ του παραμορφωμενου οχήματος, με ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο του, χωρίς το παραμικρό δείγμα τρόμου και πανικού που λογικά θα προκαλούσε η συντριβή και είχε ακόμα τα μάτια του ανοιχτά, να κοιτάει για πάντα λίγα βήματα πιο 'κει, οπού βρίσκονταν ένας κύκλος από, αρχαίους θα έλεγε κανείς, μονόλιθους…

Nicky Aygerinoy, Copyright 2010