Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Ο ΘΝΗΤΟΣ


Ο νυχτερινός άνεμος σφύριζε, χαϊδεύοντας τους ψηλούς βράχους του χερσότοπου και περνώντας ανάμεσά τους, σηκώνοντας ξερό χώμα από το τραχύ, πετρώδες έδαφος και στέλνοντάς το στα μάτια του ταξιδιώτη, ο οποίος προσπαθούσε να προστατέψει το πρόσωπό του μέσα στην κουκούλα της κάπας του.
Επρόκειτο για μια φιγούρα μετρίου αναστήματος, που δε θα μπορούσε κανείς να καθορίσει το φύλο ή την ηλικία της, κοιτάζοντας το ντύσιμό της ή τον τρόπο που βάδιζε•, γιατί φορούσε ρούχα τριμμένα από το ταξίδι και μπότες έτοιμες να διαλυθούν, ενώ το βήμα της ήταν, στην πραγματικότητα, μια σειρά από ακανόνιστα τρεκλίσματα. Ίσως ο ταξιδιώτης να έκρυβε κάποιο τραύμα μέσα στην κάπα του -αν και αίμα δε φαινόταν να τρέχει- ή ίσως, απλά, να είχε εξαντληθεί από τη μακρινή του πορεία.

Πάντως, δεν ήταν μόνος στην ερημιά που απλωνόταν ως τα πέρατα του ορίζοντα. Ένα πλάσμα τον ακολουθούσε, με τη μορφή του δυσδιάκριτη στο αχνό φεγγαρόφωτο της νύχτας. Θα μπορούσε να είναι τετράποδο, αλλά και δίποδο, επειδή, καθώς κινείτο, μια έτρεχε στα τέσσερα μια βάδιζε στα δύο. Όμως πάντα τα νύχια του γυάλιζαν, όπως επίσης και τα στενά του μάτια. Τι μπορεί να ήθελε από τον ταξιδιώτη, ο άνεμος δε γνώριζε• μα ήταν φανερό πως τον παρακολουθούσε σε κάθε του βήμα, χωρίς φανερή διάθεση να του επιτεθεί. Πιθανώς να περίμενε κάτι…

Υπήρχαν πολλές αιτίες που θα μπορούσαν να κάνουν έναν άνθρωπο να τρεκλίζει -- κούραση μετά απο κοπιαστική δουλειά, κάποιο δηλητήριο που μόλις άρχιζε να επιδρά, ίσως και μια νύχτα πνιγμένη στο πιοτό. Τίποτα απ'όλα αυτά όμως δεν ίσχυαν πάνω στον συγκεκριμένο άντρα. Όχι, η αιτία ήταν κάτι που ο ίδιος -ένας απλός στρατιώτης- δεν μπορούσε να κατανοήσει.

Δεν είχε καταλάβει τι συνέβη τότε που μπήκε σ'εκείνη την απομονωμένη σπηλιά. Το μόνο που θυμόταν ήταν... χρώματα. Πολλά και περίεργα χρώματα, και ύστερα πόνος. Μεγάλος πόνος.

Ένα πράγμα ήξερε: Έπρεπε να φτάσει στην Πρώτη Πληγή, τα ερείπια που κάποτε ήταν ναός αφιερωμένος στα Πνεύματα.

Πριν απο την είσοδο του σ'εκείνη την τρισκατάρατη σπηλιά δεν γνώριζε τίποτα για τον εν λόγω ναό, ούτε για την ύπαρξη του, ούτε για το που βρισκόταν. Το τελευταίο του έγινε γνωστό αμέσως μόλις συνήλθε απο τα πρόσφατα συμβάντα, σαν κάποιος να είχε χαράξει ένα χάρτη στο μυαλό του, και να είχε σημείωσει ειδικά αυτή την τοποθεσία.

Δεν ήξερε γιατι έπρεπε να πάει εκεί, όμως θα πρέπει να ήταν κάτι μεγάλης σημασίας, γιατι δεν μπορούσε να σταματήσει. Απλώς περπατούσε, δίχως σταματημό, χωρίς να κουράζεται.

Απο τη στιγμή που ξεκίνησε το ταξίδι ένιωθε σαν κάτι να έχει αλλάξει μέσα του... σαν κάτι να του λείπει. Κι'όμως, ό,τι κι'αν ήταν αυτό που του έλλειπε, δεν είχε αφήσει πίσω του κενό. Είχε αντικατασταθεί με κάτι άλλο, το οποίο μέρα με τη μέρα έκανε την νοσταλγία για... αυτό που του έλειπε διαρκώς μεγαλύτερη.

Είχε την ελπίδα οτι μόλις έφτανε στην Πρώτη Πληγή θα το έβρισκε, ό,τι κι'αν ήταν αυτό. Το γεγονός αυτό όμως τον ενοχλούσε, τον έκανε να νιώθει όλο και πιό αδύναμος.

Ώρες-ώρες είχε την υποψία πως τον... κατάπινε απο μέσα του. Ήλπιζε πως αυτό το πράγμα θα έφευγε μόλις ο ίδιος έφτανε στον ναό. Μετά απο κάμποσες ακόμα ώρες μπόρεσε να διακρίνει μεγάλους ογκόλιθους στον ορίζοντα, και μόλις έπεσε η ματιά του επάνω τους, ήξερε οτι η Πρώτη Πληγή ήταν πιο κοντά απο ποτέ.

Με ανανεωμένη την ελπίδα συνέχισε, χωρίς να δίνει σημασία στο γεγονός οτι οι μπότες του ήταν πλέον μισοδιαλυμένες, παρα μόνο κοιτάζοντας τον μεγάλο ασημένιο δίσκο που τον έλουζε με ένα σχεδόν απόκοσμο φώς.



**********



Δεν θα έχει καταλάβει τίποτα ο ηλίθιος, αυτό είναι σίγουρο, αναλογίστηκε το πλάσμα που -κρατώντας πάντα μια απόσταση- ακολουθούσε τον μοναχικό ταξιδιώτη.

Χάρη στις έμφυτες ικανότητες του κατάφερνε να κρύβεται απο την ματιά του θνητού -- ικανότητες που ακόμα και ο πιο αδύναμος Εφιάλτης διέθετε. Η ώρα έχει φτάσει, γι'αυτό είμαι σίγουρος, σκέφτηκε.

Ναι, η ώρα πράγματι είχε φτάσει. Η ώρα που οι Εφιάλτες θα μπορούσαν -επιτέλους!- να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις δυνάμεις τους, και να εξαπλωθούν στον κόσμο. Παιδιά του Σκότους, ζούσαν -αν μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς ζωή αυτό που περνάμε- μέσα στο Σκότος, και κάθε μέρος οπου το Σκότος είχε επιρροή.

Είτε ήταν το υποσυνείδητο ενός εγκληματία, είτε οι ερεβώδεις σκιές ενός υπογείου, είτε ένα αχανές και σκοτεινό τοπί
o όπως αυτό εδώ, οι Εφιάλτες υπήρχαν. Η ίδια τους η ύπαρξη βασιζόταν στο Σκότος, και, κατανοώντας τη φύση τους, υπήρχε δυνατότητα η δύναμη τους να φτάσει σε επικίνδυνα -για τους θνητούς- επίπεδα.

Όμως αυτό ποτέ δεν είχε συμβεί ως τώρα -- οι δυνάμεις τους περιορίζονταν κυρίως στο να κρύβονται και να ξεγελούν τους θνητούς. Μπορούσαν να γίνονται ένα με το σκοτάδι, να τρυπώνουν στις πιο αμαρτωλές και σκοτεινές σκέψεις κάποιου και να βρίσκουν καταφύγιο εκεί, ή ακόμα και να εισέρχονται στις σκιές των θνητών, δημιουργώντας καρικατούρες και φρικωδίες και τρομάζοντας τους.

Όλα αυτά, ο συγκεκριμένος Εφιάλτης τα θεωρούσε γελοία. Μα τώρα είχε νιώσει το Κάλεσμα, το είχε νιώσει απο τη στιγμή που αυτός εδώ ο θνητός είχε μπει στη σπηλιά. Αχ και νά 'ξερε τι ήταν αυτό που αντιμετώπισε μέσα στη σπηλιά. Σίγουρα τα πόδια του δεν θα τον κράταγαν απ'το φόβο.

Δεν ήταν και λίγο να αντιμετωπίσεις την ίδια την Κόρη του Χάους, και μάλιστα να μπει μέσα σου! Αυτό ήταν κάτι το αδιανόητο, που ο Εφιάλτης δεν μπορούσε να καταλάβει.

Πως μπόρεσε η θνητή του σάρκα να αντέξει τέτοια ισχύ; Δεν τον ένοιαζε και πάρα πολύ βέβαια. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν το αποτέλεσμα -- η εξάπλωση των Εφιαλτών. Ω, ναι.Το έχουμε συμφωνήσει. Εκείνη θα μας αφήσει να ταξιδέψουμε μέσω Αυτής, και εμείς θα τη βοηθήσουμε να εξαπλωθεί σε όλη την Ύπαρξη. Με τη βοήθεια Αυτής το ταξίδι μας θα είναι πιο εύκολο, και οι δυνάμεις μας δεν θα έχουν φραγμό. Ω ναι, αυτή θα είναι μια επεισοδιακή νύχτα...




**********



Δεν άντεχε άλλο. Η οντότητα μέσα του –τώρα πια ήταν σίγουρος ότι μέσα του υπήρχε κάτι ζωντανό- με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε τον απομυζούσε όλο και πιο πολύ. Τώρα πια ήξερε ότι μόνο ένα πράγμα θα τον γλύτωνε από τα μαρτύριο του: Ο θάνατος. Και, τώρα που τον είχε αποδεχτεί, τον αποζητούσε με κάθε του ανάσα, με κάθε του βήμα, με κάθε χτύπο της καρδιάς του.

Ο δρόμος του είχε μετατραπεί σε μια ατέλειωτη πορεία προς το Τέλος, εκεί οπου τα πάντα θα τέλειωναν για αυτόν, και το φορτίο δεν θα ήταν πια δικό του. Διαισθανόταν πως κάτι σημαντικό θα συνέβαινε μόλις αυτός θα έφτανε στο ναό, και παρατήρησε πως ακόμα και η συμπεριφορά της φύσης είχε αλλάξει˙ έπρεπε να έχει ξημερώσει εδώ και ώρες.

Έφτασε προς τα ερείπια, τα οποία έδιναν την εντύπωση πως ήταν τόσο παλαιά, που κι’ο Χρόνος ακόμα τα είχε ξεχάσει. Ογκόλιθοι μισοχωμένοι στο έδαφος, λεπτές στήλες με σύμβολα χαραγμένα επάνω τους, πέτρινα καρφιά που εξείχαν, απειλητικά σχεδόν, από το χέρσο έδαφος. Η ψύχρα έδωσε τη θέση της στην άπνοια, καθώς ο άντρας κατευθύνθηκε παραπατώντας μέχρι το κέντρο των ερειπίων.

Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε, και ο ταξιδιώτης ένιωσε τη μεγάλη δύναμη που επρόκειτο να απελευθερωθεί. Τα σύμβολα στις πέτρες ξάφνου απέκτησαν ζωή˙ άρχισαν να λικνίζονται και να τρεμοπαίζουν πάνω στην πέτρα, περικυκλωμένα από μια απόκοσμη λάμψη.

Για μια στιγμή, ο άντρας πάγωσε στη θέση του. Ύστερα, νιώθοντας ένα κύμα ενέργειας να προσπαθεί να βρεί δίοδο για να βγεί μέσα από το σώμα του, τεντώθηκε ολόκληρος. Σπασμοί διέτρεξαν όλο το κορμί του, και σε κάθε τράνταγμα ένιωθε και ένα κόκκαλο του να θρυμματίζεται. Δεν είχε ξανανιώσει τέτοιο πόνο.

Αισθανόταν σαν να είχε τοποθετηθεί στη σιδερένια αγκάλη μιας μέγγενης, που τον διέλυε σιγά-σιγά. Ένιωσε να καίγεται. Μύρισε την καμμένη σάρκα του.

Ούρλιαξε.




**********



Ο Εφιάλτης χαμογέλασε ευχαριστημένος. Είδε τα ερείπια να πυρώνουν, είδε τον άντρα τεντώνεται, να καίγεται, το σώμα του να διαλύεται. Και τώρα, το καλύτερο.

Το έδαφος τραντάχτηκε, σημαίνοντας τον ερχομό των ομόφυλων του. Ο χερσότοπος πλημμύρισε από δεκάδες, χιλιάδες Εφιάλτες. Όλοι τους είχαν πάρει την μορφή του Ζώου του Σκότους: Μισοί θηρία, μισοί καθαρό σκοτάδι, αυτή ήταν η δυνατότερη μορφή που μπορούσαν να πάρουν προς το παρόν.

Το πλήθος συγκεντρώθηκε γύρω από το ναό, που τώρα πια ήταν τυλιγμένος σε εξώκοσμες φλόγες. Γρυλίσματα, ο ήχος νυχιών που ξύνεται στο χώμα, αλλόκοτες φωνές σε γλώσσες πρωτάκουστες και το διαρκές υπόκωφο βουητό που συνόδευε την ισχυρή παρουσία του Σκότους σε ένα μέρος, συνέθεταν μια εφιαλτική μελωδία που έκανε ακόμα και τον αέρα να ανατριχιάσει, και να πάψει να «χαϊδεύει» το συγκεκριμένο μέρος με απαλές ριπές ψύχρας.

Τότε, αναπάντεχα, η φωτιά έσβησε, αφήνοντας στη θέση της στάχτη, και καψαλισμένα ερείπια. Οι Εφιάλτες ήξεραν ότι η ώρα είχε φτάσει. Ένας-ένας στην αρχή, και ύστερα όλοι μαζί, ορμούσαν προς το κέντρο των ερειπίων, απ’όπου εκτινάσσονταν στον αέρα από ένα πολύχρωμο συντριβάνι, και εξαφανίζονταν.

Χιλιάδες σκιές γέμισαν τον ουρανό τότε, και όσο ξαφνικά είχαν εμφανιστεί, έτσι εξαφανίστηκαν. Κάτι δεν πάει καλά, συλλογίστηκε ο Εφιάλτης, βλέποντας πως ανάμεσα στους ομόφυλους του είχε δημιουργηθεί αναταραχή. Οργισμένες φωνές έφτασαν στα αυτιά του: «Μας πρόδωσε! Αυτή μας πρόδωσε! Καταραμένη να είναι!» ούρλιαζε κάποιος, καθώς χανόταν μέσα στον κυκεώνα χρωμάτων του Συντριβανιού.

Τότε, ο Εφιάλτης κατάλαβε. Μας αφήνει να ταξιδέψουμε μέσα της, αλλα δεν μας αφήνει να βγούμε. Τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από την Κόρη του Χάους; Όσο δυνατοί κι’αν γίνουμε, δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρα μόνο μέσω Αυτής. Αλλα πώς;

Τα μάτια του στράφηκαν προς τις στάχτες του ταξιδιώτη. Δεν ήξερε αν ήθελε να γελάσει, ή να κλάψει. Αυτό που ήξερε όμως, ήταν ότι δεν θα ακολουθούσε τους άλλους. Όχι, δεν θα παραδινόταν σε Αυτήν.

Χαμένος μέσα στις σκέψεις του, δεν κατάλαβε ότι ήταν πια μόνος. Το συντριβάνι είχε εξαφανιστεί. Το μόνο που έμεινε ήταν… στάχτες. Καθώς και διάσκορπες λακούβες γεμάτες με νερό. Ώστε έβρεξε; Δεν καταλάβαμε τίποτα…

Την ώρα που προσπερνούσε μια λακούβα, κοίταξε την αντανάκλαση του. Παραπάτησε σαστισμένος και τρομαγμένος συνάμα, καθώς αντίκρυσε το είδωλο του, τη μορφή ενός θνητού.

Τη μορφή ενός ανθρώπου.




Ξωτικό-νεραιδόπαρμένος Φαντασιόπληκτος Με Οργιώδης Φαντασία Συγγραφέας


21 σχόλια:

  1. Πολύ καλογραμμένο και πρωτότυπο! Και με εντελώς αναπάντεχο τέλος! Μια ανάγνωση εννοείται ότι δεν αρκεί καθώς οι συμβολισμοί που κρύβονται στην ιστορία χρειάζονται πολύ προσεκτική μελέτη. Πολλά συγχαρητήρια. Θα περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω περισσότερα κείμενα του ίδιου συγγραφέα.
    Η επιλογή της επισυναπτόμενης εικόνα επίσης πολύ καλή!

    Ερρίκος Σμυρναίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ξεκινάει ως απλό συνηθισμένο χιλιοειπωμένο στις πρώτες σειρές. Κάτι από ξένο σενάριο. Όχι πως είναι εύκολο να γράψεις σενάριο ή πεζό λόγο. Αλλά αυτό είναι μόνο οι πρώτες πρώτες γραμμές. Σχεδόν αμέσως γίνεται καθηλωτικό, προσπαθείς να καταλάβεις τα νοήματα, θέλεις απόλυτη ησυχία για να το διαβάσεις, σε βάζει μέσα του. Ναι. Ακρως πρωτότυπο με ένα στοιχείο απόκοσμου κ πραγματικού(;)προσωπικού συνάμα. Χάρηκα που το διάβασα. Φαίνεται οτι ένιωσες / έζησες κ μετά το αποτύπωσες. Το να αποτυπώσεις όμως με εικόνες κ μάλιστα τόσο δικές σου,θέλει δύναμη κ οργάνωση σε μυαλό και πνεύμα. Εσώτερο εξώτερο.Όχι μόνο έχεις αποδώσει ό,τι θες να πεις, το έκανες κ ισορροπημένα. Και γενικά ήταν ΧΑΛΙΑ. (Μην λέμε καλά λόγια και 1. σε ματιάσουμε, 2. πάρουν τα μυαλά σου αέρα, 3. χάσεις την μαγεία να γράφεις πρώτα για σένα από σένα κ ''απλώς'' να σκοντάφτει πάνω στο κοινό αίσθημα του ανείπωτου. )Εύχομαι να μας αφήσεις να πάρουμε μάτι κ άλλες ιστορίες σου. Συνέχισε να γράφεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ερρικο σε ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου σχολια αλλα δεν νομιζω να φτασω συντομα στο επιπεδο και τον τροπο που γραφεις εσυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αλεξανδρα σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια..μονο και μονο που εσενα σου αρεσε (γνωριζοντας ποσο υψηλες απαιτησεις εχεις απο ενα κειμενο για να το θεωρησεις καλο) ..λεει πολλα..και παλι ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στέφανε δεν πρόκειται να σε κρίνω. Αγγίζεις όσους αγγίζεις, στο είδος που υπηρετείς, όπως υπηρετείς. Μονάχα την ίδια παρατήρηση θα ήθελα να κάνω με τον Ανώνυμο πως στην αρχή ο ήρωας προσεγγίζεται σκηνοθετικά και όχι εγωκεντρικά, όπως θα έπρεπε, εφόσον είναι μόνο του. Φυσικά αυτά τα λάθη γίνονται όταν πλησιάζεις κάποιο άτομο απο δεύτερο πρόσωπο, απλώς απέφυγέ το. Αυτο όμως είναι μονάχα ένα λάθος, τίποτα το μεγάλο αλλα σίγουρα σημαντικό. Συνέχισε να γράφεις φίλε μου εφόσον σου αρέσει και βεβαίως να ξέρεις οτι εφόσον εξερευνάς και κατανοείς το νόημα της Λογοτεχνίας, μπορείς και μόνος να κρίνεις και να ενεργείς επάνω στο έργο σου. Μπορείς. Συνέχισε. Καμία άλλη λέξη δεν βγαίνει. Ο Αφέντης είσαι εσύ, ότι κι αν πούμε εμείς. :)

    Δημήτρης Μπρικιάτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δημητρη μου σε ευχαριστω πολυ για την παρατηρηση σου. Η αληθεια ειναι οτι το προσεξα το λαθος αυτο οταν το τελειωσα το κειμενο, αλλα οπως καλα γνωριζεις διακατεχομαι απο εναν δυνατο κομπλεξισμο..να μην επεμβαινω εκ των υστερων σε κειμενα που εχω γραψει..γιατι αφενος θα παψουν να ειναι αυθορμητα αλλα ελεγχομενα, και δευτερον αν αρχισω να αναθεωρω οσα εχω γραψει δεν προκειτε ουτε αλλα να ξανα-γραψω ουτε να τελειωσω τις διορθωσεις σε οσα εχω ηδη γραψει.
    Ευχαριστω πολυ παντως για την παρατηρηση και θα προσπαθησω τις επομενες φορες να το προσεξω περισσοτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Pragmatika poly kalo Stef!!!! Grafeis me tosi glafyrotita pou o anagnwstis metaferetai sto pedio pou ektylissontai ola osa grafeis...Synexise tin kali douleia....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μου αρεσει παντα το υφος σου και το ξερεις.
    Το οτι θεωρουμε κεντρικο ηρωα τον στρατιωτη και τελικα ειναι απλως ενας "αμφορεας" για την ολη ιστορια ειναι ωραια ανατροπη.
    Το τελος ηταν φυσικα αναπαντεχο, τον καημενο μα να τον κανεις ανθρωπο; Ο εφιαλτης ενος Εφιαλτη!
    Σε καταλαβαινω που δε θελεις να διορ8ωνεις οσα εχεις ηδη γραψει, ειναι ενας φαυλος κυκλος ψυχαναγκασμου για καποιους(μαζι κι εμενα) διοτι αρχιζεις με κατι, λες να κανω κι εκεινο και το αλλο και το παρακατω και καταληγεις"αι σιχτιρ για να θελει τοσες διορ8ωσεις μαπα ειναι!"
    Το οτι αφηνεις χωρο στη φαντασια δινοντας καποια στοιχεια του περιβαλλοντος απλα σαν "σκελετο" το κανεις πολυ πετυχημενα....αυταααααααα δε σου λεω αλλα στα εχω πει απο καιρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όντως το παρακάνω στην κριτική. Βγάζω από την μύγα ξύγκι. Το κείμενό σου μου άρεσε όπως ήταν κ ούτε εγώ πιστεύω στις μετέπειτα διορθώσεις κ αλλαγές. Είναι σα να χάνεται κάτι σημαντικό. Η αλήθεια της στιγμής. Εξάλλου για να μπεις σε ένα κλίμα κ να αρχίσεις να γράφεις ο λόγος σου να έχει ροή χωρίς να είναι μια στημένη διαδικασία, από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις. Με κάποια λόγια κ ένα τρόπο που θα σε προχωρήσει παρακάτω. Σημασία έχει πιστεύω να μην γράφεις για το κοινό κ το κοινό που είναι να σε καταλάβει πιστεύω θα έρθει. Αυτό το καταφέρνεις σχεδόν αμέσως στο κείμενο. Βυθίζεσαι μέσα σου κ γράφεις κ ξεφεύγουμε από το γύρω τοπίο. Ναι. Αν σε ενδιέφερε να κερδίσεις τον αναγνώστη στις πρώτες γραμμές δεν το κάνεις, αλλά συμβαίνει σε όλες τις επόμενες. Ξεκινάς τυποποιημένα, αλλά για πολύ λίγο. Με τα χρόνια αν το συνεχίσεις πολύ πιθανό να βρεις τον τρόπο να γίνεσαι κ άμεσα από την αρχή συγκλονιστικός. Σημασία έχει ότι το έχεις καταφέρει στο σύνολο. Εγώ επειδή δεν είμαι της δομής και της συγκρότησης στην σκέψη κ μόνο που βλέπω πως το δόμησες από την αρχή ως το τέλος, σε όλη του τη διάρκεια, μου αρέσει.
    Με μια πρώτη αναγνωση, αρχικά πιστεύω το ζεις, το νιώθεις παρά το καταλαβαίνεις. Κυλάει κ δεν θες να κάθεσαι να το διαβάζεις προσεχτικά κ να τα καταλαβαίνεις όλα. Δεν προλαβαίνεις κιόλας. Θες να πας παρακάτω. Ξέρεις οτι θα το ξαναδιαβάσεις για να βρεις τους συμβολισμούς κ τις αντιστοιχίες κ για να καταλάβεις τι ακριβώς θέλει να πει. Με μια δεύτερη ανάγνωση όμως τελικά ίσως σου φανεί πιο απλό των προσδοκιών σου. ΄Η απλά πάλι δεν το κατάλαβα εγώ ως νόημα κ με την δεύτερη ανάγνωση.
    Γενικά το γραπτό σου ως αποτύπωμα κ ως αισθηση μου φερνει στο μυαλο ένα στιχο του Γκιμπράν. "Τη νιότη κ την γνώση συνάμα δεν μπορείς να έχεις. Η νιότη είναι πολύ απασχολημένη να ζει για να γνωρίζει και η γνώση πολύ απασχολημένη ν΄αναζητά να ζήσει." Διαβάζοντας το ένιωσα σα την νιότη. Κατάφερε να με συνεπάρει κ είπα θα σκεφτώ αργότερα. Αυτό μου συμβαίνει πολύ σπάνια. Με την δεύτερη ανάγνωση όμως δεν ένιωσα την γνώση, σε σημεία πήρα την κατανόηση που ήθελα και πολύ ωραία, σε πολλά όμως έμεινα μετέωρη. Ίσως να μην ρουφα κ το μυαλό μου πια σαν σφουγγάρι, δεν ανέλυσα κ δεν βρήκα άκρη σε όλους τους συμβολισμούς.

    Αλεξάνδρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εγώ θα σου πω απλα, Στεφανε, σαν απλή αναγνώστρια, να δουλέψεις και να παλέψεις λίγο με τις λέξεις...Είναι πολύ καλό για το είδος του και συμβολικά πλούσιο,όμως μερικές λέξεις το ζορίζουν... ή απλά εγώ εκεί θα προτιμούσα καποιες άλλες.Βέβαια δεν είμαι η πλέον ειδική.Συνέχισε πάντως, έχεις πολλά να πεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. πολυ ευχαριστη εκπληξη να διαβαζω την φανταστικοκαταπληκτικη ιστορια σου!!!
    αν και το ακαταληλο της ωρας με εκανε να σκιαχτω
    το ανατρεπτικο φιναλε με αποζημιωσε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Agapiti Thaleia xairomai katarxin pou sou aresei to yfos mou :)

    E eipa re paidi mou..den eixa skopo na ton kanw anthropo na sou pw tin alitheia..mou bgike..kai leo den eixa skopo, giati den eixa katsei na skefto to telos..apla otan mou erxetai kati, grafo grafo grafo xwris na diabazo ti grafo kai apla girnao kai to diabazo mono otan exo teleiosei.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Agapiti mou Alexandra,

    Den to exeis parakanei stin kritiki, giati theoro oti stin kritiki den iparxoun oria.

    Oles oi kritikes einai dektes, otan o allos einai thetikos apenanti se ayto oste na mporesei mesa apo tin kritiki na diorthothei kai na bgalei kati kalitero.

    Xairomai pou katalabeneis to giati den thelo na diorthono otigrafo..giati apla einai athormita, xwris na ta poly skefto..giati ean mpo na analiso to pos kai to giati tha xasoun tin aythentikotita tous..kai ego prota grafo gia emena..

    Oso gia to thema gnosi, spania diigima tetoiou tipou mporei na metadosei gnosi, alla stin prokeimeni periptosi to basisa panw se dikes mou metafysikes apories peri allon ontotitwn mi antilifthisima apo to orato fasma pou mporoume na doume.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κατά τη γνώμη μου η έκφραση δια μέσω του γραπτού λόγου είναι μία υποκειμενική ανάγκη. Γι’ αυτό και δυσκολεύομαι να κρίνω ένα γραπτό κείμενο ως καλό ή κακό. Θεωρώ ότι απλά εκφράζει την ανάγκη της στιγμής.
    Δεν νομίζω ότι ο Καζαντζάκης είχε μελετήσει ποτέ αρχές δόμησης ενός λογοτεχνικού κειμένου. Υπάρχει όντως κάποιος «τυφλοσούρτης» για την σωστή ή μη ταξινόμηση των ιδεών στο γραπτό λόγο; Σε τελική ανάλυση, η δομή είναι και αυτή κομμάτι ενός συνόλου που συνθέτει ένα συγγραφικό έργο, άρα και πνευματικό δικαίωμα του εκάστοτε συγγραφέα.
    Τώρα όσο αφορά τις εντυπώσεις μου… Το κείμενο έχει άνετη ροή (ή «ρυθμό» όπως μ’ αρέσει να λέω) πράγμα που το κάνει ευκολοδιάβαστο, όμως.. οι εικόνες μου θύμισαν κάτι από «Άρχοντα των δακτυλιδιών», ίσως και λίγο World of Warcraft και αυτό φέρνει την αίσθηση του οικείου και συνηθισμένου. Όχι τόσο καλό αυτό…
    Περίεργο που ταυτίζεις τον Εφιάλτη με την «άλλη όψη του καθρέπτη» του ήρωα σου. Μήπως κρύβεται κάποια μορφή προσωπικού αυτοσαρκασμού πίσω απ’ αυτό; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ξαναδιαβαζω την τελευταια παραγραφο
    (ναι με στοιχιωσε η ιστορια)


    Την ώρα που προσπερνούσε μια λακούβα, κοίταξε την αντανάκλαση του. Παραπάτησε σαστισμένος και τρομαγμένος συνάμα, καθώς αντίκρυσε το είδωλο του, τη μορφή ενός θνητού.

    Τη μορφή ενός ανθρώπου.


    και σκεφτομαι το εξης
    ειμαστε και ονειρα και εφιαλτες
    φως και σκοταδι
    εμεις ο εχθρος και ο συντροφος
    ολα εμεις και ας πιστευουμε πως ειναι οι ΑΛΛΟΙ

    δεν ξερω τι ειχες στο μυαλο σου οταν το εγραφες,παντως εγω αυτο ΔΙΑΒΑΣΑ..

    ΚΑΛΗΜΕΡΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπητέ Ampelofilosofe,

    Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
    Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κανόνες στον τρόπο εκφράσεις του γραπτού λόγου. Θεωρώ, όταν κάτι δεν είναι στημένο, και απλά κλείνεις τα μάτια, αφήνεις τα χέρια ελευθέρα και γράφεις, θα βγάλεις κάτι από μέσα σου, ασχέτως εάν θα αρέσει ή όχι στους άλλους. Προσωπικά όσο κυνικό και εάν ακουστεί αυτό .. δεν σκέφτομαι ποτέ εάν θα αρέσει στον άλλον, απλά γράφω αυτό που νιώθω.

    Όσον αφορά τις εικόνες, δεν γνωρίζω κάποια εικόνα από το World of Warcraft καθώς δεν έχω ασχοληθεί ποτέ. Όσο αφορά τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών που γενικά έχω ερευνήσει κατά πολύ μεγάλο βαθμό το όλο συγγραφικό έργο του Τολκιεν, δεν θεωρώ ότι εμπεριέχει στοιχεία από τα συγκεκριμένα βιβλία. Περισσότερο θα έλεγα ότι θα μπορούσε να ανταποκρίνεται στην περιγραφή του Δασούς της σκοτεινιάς που εμφανίζεται σε ένα κεφαλαίο στον βιβλίο Hobbit ή αν μιλάμε ακόμα για τον Τολκιεν, ίσως να ήταν μια μικρογραφία των δασών της Μέσης Γης, κατά την πρώτη εποχή, λίγο πριν ή μετά την γέννηση των ξωτικών. Όπως και να έχει όμως, το όλο περιβάλλον, δεν είναι στημένο με την έννοια ότι το πήρα από κάπου. Αλλά εάν προσπαθείς να γράφεις πάνω σε αυτό το χιλιοειπωμένο είδος, είναι σχετικά δύσκολο να πλάσεις ένα περιβάλλοντα χώρο που να μην έχει ξαναειπωθεί.

    Τώρα σχετικά με την ταυτίσει του Εφιάλτη με την «άλλη όψη του καθρέπτη» του «ήρωα» … θεωρώ ότι οι Εφιάλτες είναι η άλλη όψη του νομίσματος της σιγουριάς, αυτοπεποιθήσεις .. των ονείρων.. καλός ή κακός, θεωρώ ότι με διακατέχουν αρκετοί «Εφιάλτες» ..όποτε ίσως θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και μια μορφή προσωπικού αυτοσαρκασμού..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητή Καλυψώ,

    Βασικά η ιδέα να γράψω αυτό το κείμενο, μου είχε έρθει μετά από μια ερευνά που είχα κάνει το κατά πόσο άλλων είδους οντότητες υπάρχουν και μας στοιχειώνουν. Λίγο πολύ όλοι έχουμε διαβάσει, ακούσει, ζήσει ότι υπάρχουν οντότητες .. που ενώ περπατάς μόνος σε έναν δρόμο που τον κανείς συχνά, νιώθεις ένα σκιρτιρισμα και μια αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος και το βάζεις στα ποδιά .. άλλοι έχει τύχει στο κρεβάτι να νιώσουν ..την λεγόμενη Μόρα .. άλλοι απλά έχουν διαβάσει ή ακούσει .. άλλοι πάλι τα θεωρούν γέννημα της φαντασίας.

    Σίγουρα δεν είμαι ο αρμόδιος για να γνωρίζω και να πω με σιγουριά τι πραγματικά υπάρχει, αλλά θεωρώ ότι πριν προσπαθήσει κανείς να μάθει για κάτι άλλο που υπάρχει πέρα από το «εγώ» του, καλό είναι να βάλει σε μια τάξη την προσωπική του «κόλαση» ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Και σε μένα άρεσε πάρα πολύ!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή