Ο τελευταίος Αυτοκράτορας

Ενας ζαρωμένος, τυλιγμένος σε γκρίζα κουρέλια άντρας καθόταν στον θρόνο της βασιλικής αίθουσας. Η αποφορά που ανέδιδε το σαπισμένο δέρμα τον ενοχλούσε υπερβολικά, αλλα δεν έδινε σημασία. Είχε υψηλότερης σημασίας πράγματα να σκεφτεί. 

Σίγουρα, η ιδέα του αυτοκράτορα να έχει κολλήσει λέπρα δεν θα ενθουσίαζε τους υπηκόους του. Έτσι, ο αρχισύμβουλος του είχε φροντίσει να δικαιολογήσει την απουσία του απο κάθε τι, διαδίδοντας στα κατάλληλα αυτιά τη φήμη οτι ο Αυτοκράτορας είχε ανακαλύψει με τη βοήθεια της Θαυματουργίας σπουδαία μυστικά, που θα έφερναν την ευημερία στο παρηκμασμένο κράτος. Έτσι ο λαός είχε καθησυχαστεί. Οι φήμες αυτές όμως, δεν απείχαν και πολύ απο την αλήθεια. Είχε επιχειρήσει και παλαιότερα θαυματουργικές τελετές, διαβάζοντας τα πολύπλοκα γριμόρια των προπατόρων του, όμως ποτέ του δεν τα κατάφερνε καλά. Μολαταύτα, το αποτέλεσμα ποτέ δεν ήταν ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. Τα πράγματα τώρα όμως ήταν διαφορετικά. 

Η χτεσινοβραδυνή τελετή αποσκοπούσε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο απο τις προηγούμενες, που ήταν απλώς αναζητήσεις για διάφορα μυστικά των αντίπαλων κρατών, η για θέσεις αντικειμένων μεγάλης δύναμης. Η τελετή αποσκοπούσε στην εύρεση του εχθρού. 

Ο εχθρός όμως δεν ήταν άνθρωπος, δεν ήταν καν θνητός. Δεν ήξερε με ακρίβεια την μορφή του, όμως τον είχε νιώσει πάμπολλες φορές μέσα στο αυτοκρατορικό παλάτι, αλλα και στις συχνές περιοδείες του στην πόλη. Ήταν εκεί, άυλος, αόρατος… ανίκητος. Η υπομονή του ήταν ανεξάντλητη, η μεθοδικότητα του απίστευτη, η κίνηση του απροσδιόριστη και ανεντόπιστη. Παρακολουθούσε τον αυτοκράτορα νύχτα-μέρα, ψάχνοντας για ένα αδύνατο σημείο, την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει. 

Έπαιρνε πολλές μορφές, του ήταν γνωστό. Άλλοτε γινόταν ο πιο πιστός του σύντροφος, άλλωτε ο ανιψιός του που θα ερχόταν για μια ιστορία όταν δεν είχε ύπνο, άλλωτε η ίδια του η γυναίκα. Ήταν όμως πάντα εκεί. 

Αν όλα πήγαιναν καλά στην τελετή, η μορφή του εχθρού θα σχηματίζονταν στον τεράστιο καθρέπτη που είχε στηθεί μπροστά του. Και δυστυχώς για τον αυτοκράτορα, αλλα και για όλο το κράτος, όλα κύλησαν ομαλά. Και την ύστατη στιγμή, για κλάσματα δευτερολέπτου, ο εχθρός φανερώθηκε. Και μόνο το είδωλο του να τον κοιτάει απορημένο μέσα από το γυαλί του καθρέπτη, ήταν αρκετό για να τον κάνει να ουρλίαξει, και κατόπιν να λιποθυμήσει. 

Ξεκίνησε ως πυρετός, και κατόπιν κατευθύνθηκε αργά αλλα σταθερά προς τη σημερινή της μορφή. Τεράστια εξανθήματα εμφανίστηκαν στο δέρμα του, το οποίο σιγά-σιγά σάπιζε, και έπεφτε. 

Ταυτόχρονα με την αρρώστια του αυτοκράτορα, το κράτος άρχισε να παρακμάζει. Τα ακριτικά φρούρια καταλαμβάνονταν το ένα μετά το άλλο από ένα γειτονικό κράτος που είχε να τους ενοχλήσει δεκαετίες, σαν κάτι να τους έδινε θάρρος. Το αποκορύφωμα αυτών των κατακτήσεων ήταν το προτελευταίο φρούριο, που ήταν χτισμένο πάνω σε ένα ηφαίστειο. Το ηφαίστειο εξεκρύχθει ξαφνικά, δυσχαιρένοντας τη θέση τους. 

Τον ίδιο καιρό, ένας από τους σημαντικότερους στρατιωτικούς διοικητές χανόταν σε ένα δάσος χιλιάδες μίλια μακρυά μαζί με ολόκληρο το τάγμα του. 

Και οικονομικά όμως, δεν τα πήγαιναν καλύτερα. Επωφελούμενο από την ξαφνική αρρώστια του και την ανικανότητα του να διοικήσει, το συμβούλιο μαζί με τον Πρώτο Ιερέα, αύξησαν ξαφνικά τους φόρους, και κυριολεκτικά «ξεζούμισαν» τον απλό λαό, που δεν άργησε να ξεσπάσει σε οργισμένες πορείες. 

Όσο αυτός χειροτέρευε, τόσο το κράτος του αποδυναμωνόταν. Δεν είχε πια τη δύναμη να πάρει μια απόφαση, παρα καθόταν απομονωμένος στην αίθουσα του θρόνου, αποκομμένος από τον έξω κόσμο, συλλογιζόμενος. Κανείς δεν τον υπολόγιζε πια, και ούτε ο ίδιος έκανε κάτι για να ξεφύγει από αυτή τη δύσκολη θέση. 

Κάποια στιγμή άρχισε να αναζητεί τα αίτια της αρρώστιας του –που τώρα πια ήταν σίγουρος- πως είχε επέλθει σαν τιμωρία από τους θεούς, για κάποια ύβρη που είχε ο ίδιος διαπράξει. 

Και όμως, ακόμα και τώρα, την ύστατη στιγμή, με τους επαναστατημένους κατοίκους να πολιορκούν το παλάτι, και την πόλη να μοιάζει με ένα κοχλάζον καζάνι, δεν μπορούσε να βρεί κάτι. Πότε δεν αντιμετώπισε τον εχθρό; Πότε δεν τίμησε τους θεούς, ή την οικογένεια του; Πότε έδωσε αφορμές για παράπονα στο λαό; 

Τότε κατάλαβε. Κάποιος έπαιζε ένα παιχνίδι μαζί του, ένας ανώτερος θεός, το δίχως άλλο. Του έδωσε την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος του ο εαυτός ήταν ο εχθρός του ίδιου και του κράτους. Τον τσάκισε, ψυχικά και σωματικά, και τον κατέστησε άχρηστο, για να προετοιμαστεί η πραγματική επίθεση. Ο πραγματικος εχθρός δεν ήταν ούτε ο αυτοκράτορας, αλλα ούτε και οι δίκαια επαναστατημένοι πολίτες. Ήταν κάτι άλλο, και ετοιμαζόταν να επιτεθεί τώρα. 

Ήθελε να βγεί έξω, να φωνάξει στους πολίτες, να τους προειδοποιήσει για την πραγματική απειλή. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε πως είχε μείνει ακούνητος για πολύ καιρό, και τα σαπισμένα μέλη του δεν ανταποκρίνονταν στις εντολές του εγκεφάλου του. Απόγνωση τον κατέκλυσε, και κατόπιν μια φρενίτιδα πανικού. Είχε εξαπατηθεί, και τώρα άπραγος, θα καθόταν να παρακολουθήσει το λαό του να χάνεται, μόνο και μόνο για να χαθεί δευτερόλεπτα αργότερα και ο ίδιος. 

Οι οργισμένες κραυγές των επαναστατών σκεπάστηκαν από κάτι άλλο, πιο βαρύ και πιο δυνατό. Ένα βόμβο που σε τρέλαινε, καθώς και μια σαρωτική επίθεση απροσδιόριστων ήχων στα ακουστικά του όργανα. Τώρα στις κραυγές τους δεν υπήρχε οργή… υπήρχε φόβος και πανικός. Και ο ίδιος, η υψηλότερη μορφή του κράτους, ο ίδιος ο αυτοκράτορας, είχε αποτύχει. Ήλπιζε μόνο ο τόπος που θα πήγαινε να ήταν καλύτερος από αυτό τον κόσμο. 

Ξάφνου ένιωσε ενέργεια να πλημμυρίζει το σώμα του, προερχόμενη από μια άγνωστη πηγή. Σκέφτηκε πως αν μη τι άλλο, θα αντιμετώπιζε τον θάνατο του –τον Θάνατο τον ίδιο, για την ακρίβεια- όρθιος και μαχόμενος – όσο θα μπορούσε να πολεμήσει στην κατάσταση που βρισκόταν. Τουλάχιστον δεν θα πέθαινε άμαχος… 

Αναρωτήθηκε ποια βλάσφημη οντότητα θα μπορούσε να καλέσει ένα τέτοιο ανείπωτο κακό, καθώς έβλεπε τους τοίχους της αίθουσας να διαλύονται, και μια μελανό δονούμενο κύμα να πλησιάζει.

Πρόλαβε –με πολύ κόπο είν’ η αλήθεια- να ανασηκωθεί από το θρόνο του, και να απλώσει τα κομματιασμένα χέρια του προς τα εμπρός, πρωτού το κύμα τον αγκαλιάσει. 

Τελικά ίσως ο θάνατος να μην ήταν τόσο άσχημος, σκέφτηκε, καθώς βούλιαζε στη Λήθη.

Ξωτικό-νεραιδόπαρμένος Φαντασιόπληκτος Με Οργιώδης Φαντασία Συγγραφέας,

Copyright 2004